«Τι είναι το πιο ευχάριστο και το πιο απολαυστικό (πράγμα) για σένα;», θα μπορούσε εύκολα να πει: «Να καταλάβω την αδυναμία και την ασθένειά μου, και φοβούμενο το τρυφερό χαστούκι της μητέρας μου, να βρίσκω ταυτόχρονα καταφύγιο στο στοργικό της στέρνο». Αλλά η ευσπλαχνία των μητέρων όλων δεν είναι παρά μια αναλαμπή της αποκάλυψης του Θείου ελέους. Είναι για το λόγο αυτό που οι σοφοί έχουν βρει τόση ευχαρίστηση στην ανικανότητα και το φόβο του Θεού, δηλώνοντας παθιασμένα πως οι ίδιοι είναι απηλλαγμένοι κάθε δύναμης και ισχύος, και ότι έχουν βρει καταφύγιο στο Θεό μέσα από την αδυναμία τους. Έχουν καταστήσει την αδυναμία και το φόβο ένα μεσίτη για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Το δεύτερο γιατρικό είναι οι ευχαριστίες και η (έκφραση) ικανοποίησης, και η επίκληση και η ικεσία, και η στήριξη στο έλεος του Πανοικτίρμονος Τροφοδότου. Έτσι είναι; Ναι, διότι πώς μπορεί η ένδεια, η στέρηση και η ανάγκη να είναι οδυνηρές και καταπιεστικές για ένα φιλοξενούμενο ενός Παντογενναιόδωρου και Μεγαλόδωρου Θεού ο οποίος καθιστά ολόκληρο το πρόσωπο της γης μια τράπεζα δωρεών και την άνοιξη ένα μπουκέτο λουλούδια, και ο Οποίος τοποθετεί τα λουλούδια στην τράπεζα και τα σκορπίζει επάνω της; Η ένδεια και η ανάγκη παίρνουν τη μορφή όρεξης με ευχάριστο περιεχόμενο. Ο φιλοξενούμενος επιχειρεί να αυξήσει την ένδειά του με τον ίδιο τρόπο που το κάνει για την όρεξή του.