Προσήλωσε το βλέμμα στο μνήμα αντρίκεια, και άκουσε προσεκτικά αυτό που ψάχνει. Περιγέλασε το θάνατο κατάμουτρα σαν άντρας, και κοίταξε να μάθεις τι θέλει. Πρόσεξε, μη γίνεις άφρονας και μοιάσεις με το δεύτερο άντρα.

Ω ψυχή μου! Μην πεις, «Οι καιροί έχουν αλλάξει, ο αιώνας αυτός είναι διαφορετικός, οι πάντες είναι βουτηγμένοι μέσα στον κόσμο αυτό και λατρεύουν τη ζωή αυτή. Οι πάντες είναι ζαλισμένοι από το μεθύσι του αγώνα για την εξασφάλιση των μέσων της συντήρησής τους». Διότι ο θάνατος δεν αλλάζει. Ο αποχωρισμός δε μετατρέπεται σε μονιμότητα και δε γίνεται διαφορετικός. Η ένδεια και η ανικανότητα του ανθρώπου δεν αλλάζουν, αυξάνονται. Το ταξίδι του ανθρώπου δε διακόπτεται, γίνεται γρηγορότερο.

Ακόμη μην πεις, «Είμαι σαν όλους τους άλλους». Οι πάντες σου παραστέκονται μέχρι το μνήμα, και η παρηγοριά του να είσαι μαζί με όλους τους άλλους στη συμφορά δεν έχει νόημα πέραν του μνήματος. Και μη θεωρείς τον εαυτό σου πως είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Διότι εάν κοιτάξεις αυτόν τον ξενώνα του κόσμου με τον οφθαλμό της σοφίας, θα καταλάβεις ότι τίποτα απολύτως δεν είναι χωρίς τάξη και χωρίς σκοπό.