اما اين ضيافت الهي وعيد رباني وتجليات اسم "رحمن ومحيي" موجود در اين جشن ودر اين عيد را موت وفراق تهديد مي كند, چون اسم "قهار ومميت" در برابر آن مقاومت مي كند كه اين امر ظاهراً با شموليت رحمت پروردگار كه در آيه "وسعت رحمتى كل شيى" مذكور است, موافق نيست اما در حقيقت چند جهت موافق دارد
يك جهت آن اينست كه: بعد از به پايان رسيدن نوبت جشن رسمي وبدست آمدن نتايج مقصود از جشن, صانع كريم وفاطر رحيم اكثراً آنها را با لطف ومرحمت از دنيا متنفر وخسته مي سازد وميل استراحت وشوق رخت بر بستن به عالمي ديگر را برايشان احســان مي دارد وهنگاميكه از وظايف زندگي مرخص مي شوند شوق وعلاقه رفتن به وطن اصلي در روحشان بيدار مي سازد
طوري كه پروردگار متعال به سرباز شهيد شده در راه وظيفه وسنگر دار جهاد, مرتبه شهادت عنايت مي فرمايد وگوسفند قرباني را با پوشاندن وجود جسماني در آخرت پــاداش مي دهد, وقرباني كننده سوار بر آن چون براق از روي پل سراط مي گذرد لذا از رحمت بي نهايت آن رحمن بعيد نيست تا از خزانه بي پايان رحمتش به ساير موجودات ذي روح وحيواناتي كه در راه اداي وظايف فطري رباني واطاعت از اوامر سبحاني مشقتهاي سختي را متحمل شده وهلاك گشتند, نوعي مكافات روحاني مطابق حال شان, واجرت معنوي مناسب استعداد شان اعطا فرمايد تا هنگام ترك دنيا زياد احساس درد نكنند بلكه ممنون وسپاسگذار باشند لا يعلم الغيب الا الله
اما انسان كه اشرف مخلوقات است وبيشتر ين استفاده را از جهت كميت وكيفيت از اين عيد كرده است, در عين حاليكه شديداً فريفته ودر بند دنيا مي باشد, پروردگار متعال بالطف ورحمت حالت اشتياق انگيز روحي به ا ومي دهد كه ا ورا از دنيا متنفر مي سازد تا با آرامش خاطر به عالم بقا برود انساني كه انسانيتش را غرق ضلالت نكرده باشد از آن حالت استفاده نموده با آسايش قلب از دنيا مي رود
اينك از نتايــج وثمرات اين حــالت پنج وجــه را براي نمــونه بيــان مي داريم:
وجه اول : با رسيدن ايام پيري, خداوند متعال تلخي وعلامت فنا وزوال را روي اشياي زيبا وجذاب دنيوي آشكار مي نمايد,انسان را از دنيا متنفر مي سازد ودر بدل اين فاني, ا ورا در جستجوي يك مطلوب باقي قرارمي دهد