مثلاً وقت فجر تا طلوع آفتاب به نخستين روز بهار و به اوان سقوط انسان در رحم مادر و به اولين روز از شش روز پيدايش آسمانها و زمين شباهت دارد و يادآور آن روز ها است و انسان را به امور عظيم الهي در اين اوقات تذكر مي دهد
اما وقت ظهر به نيمة تابستان و به عنفوان جواني و دوران خلقت انسان در عمر دنيا مشابهت داشته به آن اشاره مي كند و تجليات رحمت و فيوضات نعمت را در اين مراحل يادآور مي شود
اما وقت عصر به موسم خزان و زمان پيري و عصر سعادت پيغمبر آخرالزمان عليه الصلاة والسلام مشابه است و امور الهي و انعامات رحماني اين ايام را ياد آوري مي كند
اما وقت مغرب غروب اغلب مخلوقات را در پايان موسم خزان و نيز وفات انسان و زير و زبر شدن دنيا را هنگام قيامت به ياد مي آورد و علاوه بـر آن تجليات جلاليه را تعليم مـي دهد و انسـان را از خواب غفلت بيـدار مي سازد
اما وقت عشاء ياد آور لحظه يي است كه عالم تاريكي با كفن سياهش تمام آثار عالم روشنائي را مي پوشاند و نيز هنگامي را ياد آوري مي كند كه كفن سفيد زمستان روي مرده زمين را فرا مي گيرد و حتي به وفات آثار انسان در گذشته، و داخل شدنش زير پرده فراموشي و به بسته شدن درب هاي دنياي امتحان براي هميشه, تذكر ميدهد و تصرفات جلاليه قهار ذوالجلال را در اين لحظات اعلان مي دارد