Rîsaleyên Îxlasê | Rîsaleyên Îxlasê | 36
(1-42)
qelban û ruhan, çêdike, ev e; tistekî din, nîne. Di gel ku bi hezaran alim û bi sed hezaran kitêb, ew heqîqetên ku Rîsaleyê Nur behs dike, bi awakî daha belîxane nesir dikin; dîsa jî, nikarin kufra mutlaq, bidin sekinandin. Di mucadela li hemberî kufrê de, Rîsaleyê Nur, di nav sert û mercên evqas giran de, sayet awha ku bi qasekî ser dikeve,sirra vê yekê ev e. Seîd tune ye. Qudret û ehlîyeta Saîd jî,tune. Ya ku qise dike, bes bi tenê heqîqet e, heqîqeta îmanê ye.
Madem nura heqîqetê, di dilên muhtacê îmanê de,te’sîra xwe, çêdike. Ne Seîdek, bila hezar Saîd, feda bin.
Eza û cefaya ku bîst û heyst sal e ku min kisandîye,îskenceyên ku ez maruz mamê, musîbetên ku hatin serê
min, bila helal be! Wan kesên ku li min, zulim kirin; ez qeza bi qeza gerandim, yên ku heqaret li min kirin, ên ku dixwestin bi îtihamên cur be cur ve, min mahkum bikin;heqê xwe li wan, helal dikim.
Ji qedera adil ra jî dibêm jim ku, ez musteheqê evan sîlleyên te yên sefqatkar bûm. Wer neba, ku ez wek herkesî ketibama rêyeke gayet mesrû û bêzerar û biketama heyra sexsê xwe; ku min feyzên hestên xwe yên maddî û manewî, feda nekira; minê evê qudreta mezin ya di xizmeta îmanê de, wunda kira.
Min, maddî û manewî, her tistê xwe feda kir; tehemula hemû musîbetan kir; ber hemû îskenceyan sebir kir. Bi saya evê yekê, heqîqeta îmanê, li her alî, belav bû. Bi saya evê yekê, bi sed hezaran, belkê bi milyonan, telebeyên Mekteba Îrfana Nûrê, çêbûn. Êdî, di vê rêyê de, di xizmeta îmanîyeyê de, ewana yê dewam bikin. Û dê ji meslega min- a ku li ser esasê feraxata ji her tistê maddî û manewî ye- veneqetin. Bes bi tenê, dê ji bo riza Xweda bixebitin. Ew kesên ku li me îskence kirin, bêyê ku sirrên qedera
îlahî, tecelîyên wê yên kûr, têbighên û fêm bikin; bi nezanî, ji dew û doza me re, ji înkisafa heqîqeta îmanê re,
xizmet kirin. Tenê wezîfa me ji bo wan, îbaretê bi temenîya hidayetê ye.
Ez pir nexwes im. Taqeta mina bo qisedan û nivîsînê nema. Belkê dube ku evana, gotinên minên dawîyê bin.
Telebeyên Rîsaleyên Nûr yên Medreseya Zehra yê, bila evê wesîyeta min, ji bîr nekin.
Madem nura heqîqetê, di dilên muhtacê îmanê de,te’sîra xwe, çêdike. Ne Seîdek, bila hezar Saîd, feda bin.
Eza û cefaya ku bîst û heyst sal e ku min kisandîye,îskenceyên ku ez maruz mamê, musîbetên ku hatin serê
min, bila helal be! Wan kesên ku li min, zulim kirin; ez qeza bi qeza gerandim, yên ku heqaret li min kirin, ên ku dixwestin bi îtihamên cur be cur ve, min mahkum bikin;heqê xwe li wan, helal dikim.
Ji qedera adil ra jî dibêm jim ku, ez musteheqê evan sîlleyên te yên sefqatkar bûm. Wer neba, ku ez wek herkesî ketibama rêyeke gayet mesrû û bêzerar û biketama heyra sexsê xwe; ku min feyzên hestên xwe yên maddî û manewî, feda nekira; minê evê qudreta mezin ya di xizmeta îmanê de, wunda kira.
Min, maddî û manewî, her tistê xwe feda kir; tehemula hemû musîbetan kir; ber hemû îskenceyan sebir kir. Bi saya evê yekê, heqîqeta îmanê, li her alî, belav bû. Bi saya evê yekê, bi sed hezaran, belkê bi milyonan, telebeyên Mekteba Îrfana Nûrê, çêbûn. Êdî, di vê rêyê de, di xizmeta îmanîyeyê de, ewana yê dewam bikin. Û dê ji meslega min- a ku li ser esasê feraxata ji her tistê maddî û manewî ye- veneqetin. Bes bi tenê, dê ji bo riza Xweda bixebitin. Ew kesên ku li me îskence kirin, bêyê ku sirrên qedera
îlahî, tecelîyên wê yên kûr, têbighên û fêm bikin; bi nezanî, ji dew û doza me re, ji înkisafa heqîqeta îmanê re,
xizmet kirin. Tenê wezîfa me ji bo wan, îbaretê bi temenîya hidayetê ye.
Ez pir nexwes im. Taqeta mina bo qisedan û nivîsînê nema. Belkê dube ku evana, gotinên minên dawîyê bin.
Telebeyên Rîsaleyên Nûr yên Medreseya Zehra yê, bila evê wesîyeta min, ji bîr nekin.
Seîdê Nûrsî
Deng tune