Ya Ku Qise Dike, Tenê Heqîqet e Di Rîsaleyê Nûr de, hatîye îspat kirin ku; carna di nav zulmê de, edalet tecellî dike. Yanî însan, ji ber sebebekê,marûzê niheqîyekê, zulmekê dube; felaketek tê serê meriv,mehkûmê hepsê jî dube; dikeve zindanê jî. Ev sedema,niheq e; ev hukmê han, dube zulmekî. Feqet ev bûyera han, dube wesîleyeke tecellîya edaletê. Ew kesê ku ji ber sebebekî din, bûye musteheqê cezayê, mehkûmîyetê; qedera îlahî, îcar bi destê zalimekî ve, cezayê wî, didê; davêje felaketê. Ev, awakî tecellîya edaleta îlahî ye.
Ez aniha difikirim; ev bîst û heyst sal e ku ez wîlayet bi wîlayet, qeza bi qeza, têm gerandin; mehkeme bi mehkeme, sewq dibim. Ewên ku evan îskenceyên zalimane li min dikin, ew sûcê ku davêjin ser min, çi ye? Gelo ‘alet kirina dîn, ya ji bo sîyasetê’ ye? Lê ew çax, çima nikarin evê yekê derxin maderê? Lewra, di rastîyê rewsê de, tistekî awha tune ye.
Mahkemek, bi mehan, bi salan dixebite, digere kusucekî bibîne û min pê mehkûm bike. Ew berdide, mehkemeke
din, ji ber eynî meselê, disa min digrin bin mehkemê.
Qasekî jî, ew pêda dikeve; min tezyîq dike; min hevrû ûmaruzê iskence yên cur be cur, dike. Ew jî, encam bi dest naxe. Îcar yekê sisîyan, pêsîra min digre.
Wuhareng, musîbet li ser musîbetê, felaket li ser felaketê, tên serê min. Bist û heyst salê umrê min, wuha