Біріншісі: Адамзаттың жартысы жас өспірімдер екені мәлім. Олар өздеріне тым қорқынышты әрі қайғылы көрінетін қазаларға қарсы тек жәннат ұғымы арқылы төтеп береді. Осылайша олардың тым әлсіз әрі нәзік жаратылыстары рухани төзімділік танытады. Әр нәрседен тез сағы сынғыш қорғансыз да әлсіз көңілдері, әлігіндей жәннат уғымымен үміттеніп шаттық өмір сүреді. Мысалға; жәннат уғымымен былай дейді: "Менің кішкентай інім немесе жолдасым өлді. Ол, жәннаттың бір қусына айналды. Ол жерде самғап сайрандап жүр. Бізден әлдеқайда жақсы өмір сүруде." Әйтпесе айналасында әрдайым болып жатқан өзі сияқты балалар мен қарттардың қайғылы қазалары әлгі бишараның үрейін ушырып, көңіл күйін тас-талқан етеді. Тек көзін ғана емес рух, жүрек, ақыл сияқты сезімдерін де жылатып, оны я жойып я диуана бір хайуанға айналдырады.

Екіншісі: Адамзаттың бір жағынан алғанда жартысы болып табылатын қарттар, бауыр басып қалған дүниелерінің жақында өшіп қараң қалатынын ойлап күйзелгенде, тек о дүниелік өмір арқылы ғана көңілін жұбатады. Яғни таяп қалған қабіріне үрейлене емес, сабырлықпен байыпты қарайды. Сәби тәріздес нәзік рухтары мен морт сынғыш көңілдері ажалды ойлап, айырлысудан пайда болған ауыр қайғыға, үрейлі үмітсіздікке қарсы тек сол мәңгі өмір сүру үмітімен қарсы тұра алады. Әйтпесе осы бір ардақты да аяулы, жан тыйыштығына тым мұқтаж уайымшыл қариялар, көңілдері құлазып, рухани зардап шегетіні сондай мына дүние оларға бір зындан, ал өмір болса жан төзгісіз ауыр азап болар еді.