Мына, эй жалкоо написим! Жана да кы-ялымдагы достум.

Келгиле, бул эки бир туугандын жагдайларын салыштырып көрөлү. Жакшылыктын кандайча жакшылык алып келерин, жамандыктын да кандайча жамандык алып келерин көрөлү, билели.

Караңыздар: Сол жолдун бактысыз жолчусу, ар дайым ажыдаардын оозуна кирүүнү күтүп турат, титиреп жатат. Бул бактыяр болсо өзүн-өзү жубатуу, үмүт жана кызыгуу ичинде лаззат алууда. Бак-тысыз өзүн жыртыч айбандардын кол салуусуна дуушар болгон туткун өкүмүндө көрүнүүдө. Бактыяр болсо кадырлуу конок жана коногу болгон Михмандары Каримдин ажайып кызматкерлери менен достошуп, көңүл көтөрүүдө.

Тигил бактысыз болсо көрүнүштө лаззатуу, бирок руханий жагынан уулуу жемиштерди жеп, азабын ашыктырууда. Анткени алар мисал кейпиндеги жемиштер. Даамын татууга руксат бар, тээ негизгилерин талап этип, сатып алуу-чу болгонго чейин. Болбосо, айбан сыяктуу жутууга руксат жок. Мына бул бак-тыяр болсо татып көрөт, жөн-жайды билет, жешти кийинкиге калтырат жана күтүү менен лаззат алат. Бактысыз болсо өзүнө өзү зулумдук кылып, күн сыяктуу жаркыраган сонун акыйкатты жана жаркын жагдайды көрө албагандыгындан аны өзүнө караңгы күмөн бир Тозок кей-пине келтирген. Кандайча меээримдүүлүккө ылайык болот жана кимге таарынууга акысы бар?