Dit gebeurt allemaal in een goede ordening. De voeding en verzorging die met zoveel wijsheid uit eenvoudig  zand  en  zoutwater  voortkomt,  is  zeker  een  bewijs  dat  ze  door  de  Almachtige  in  Zijn  Majesteit  en  de Barmhartige in Zijn Volkomenheid worden gevoed en bestuurd.

Daarna kijkt de bezoeker naar de rivieren en ziet dat de voordelen die ze opleveren, de opdrachten die ze ver- richten, en hun opbrengst en verbruik, zoveel wijsheid en barmhartigheid bezitten, waardoor het zeker bewijst dat alle rivieren, waterbronnen, beken en grote rivieren uit de schatkist stromen van de Erbarmer, de Barmhartige in Zijn  Majesteit  en  Vrijgevigheid.  Ze  worden  zelfs  zo  goed  bestuurd  en  benut,  dat  er  een  overlevering  is  die  luidt:

"Vier rivieren stromen uit het paradijs." Dat wil zeggen dat hun oorsprong ver buiten de normale oorzaken en de normaliteit ligt. Vandaar dat ze alleen maar uit de geestelijke schatkamer van het paradijs kunnen vloeien en al- leen maar uit een onzichtbare en onuitputtelijke bron kunnen stromen. Bijvoorbeeld de gezegende Nijl... Onophoudelijk, zonder uit te putten, stroomt zij uit een in het zuiden gelegen

berg die "Maanberg" wordt genoemd. Zij is er de oorzaak van dat de zandgronden van Egypte in een paradijs zijn veranderd.  Wanneer  men  het  water  zes  maanden  opspaart  en  het  in  de  vorm  van  een  berg  invriest,  dan  is  het groter dan de berg zelf. Desondanks is het zo dat de ruimte die voor de opslag van een dergelijke ijsberg ter be- schikking staat nog niet eens genoeg is voor één zesde deel. Wat de watervoorraad betreft is de regen, die in een dergelijk warme streek zeer weinig valt en die door de dorstige grond meteen wordt opgezogen, niet genoeg om deze aan te vullen. De regen is zeker niet in staat om het evenwicht in de watervoorziening te handhaven. En dus komt de overlevering dat de gezegende Nijl uit een onzichtbaar paradijs stroomt, tegenover alles wat er anders op aarde mogelijk is, in een hele mooie en betekenisvolle waarheid tot uitdrukking.

De reiziger heeft nu een duizendste deel van de waarheden van de zeeën en rivieren, en een duizendste deel van de bewijzen gezien en begrijpt dat ze gezamenlijk, tegelijkertijd en met vereende kracht de grootheid van de zeeën tot uitdrukking brengen en zeggen:

en dat er van dit bewijs net zoveel getuigen zijn als bewoners van de zeeën.

Met het doel om alle getuigenissen van de zeeën tot uitdrukking te brengen, wordt er op de vierde trede van de eerste uiteenzetting het volgende gezegd:

Daarna vragen de bergen en de woestijnen de aandacht van de reiziger, die zich op een gedachtereis bevindt.

"Lees onze bladzijden ook!", zeggen ze. De reiziger kijkt en ziet dat alle opgaven en algemene opdrachten van de bergen zo indrukwekkend en doordacht zijn, dat ze het verstand tot verbazing brengen. Bijvoorbeeld: Op het bevel van  de  heer  komen  de  bergen  uit  de  aarde  tevoorschijn,  waardoor  ze  de  beroeringen,  woede  en  drift  van  de grond, die door de veranderingen in de aarde ontstaan, kalmeren. Via haar kraters doet ze ademhalen en door het  oprichten  van  bergen  wordt  ze tegen gevaarlijke schokken en gevaarlijke aardbevingen beschermd. Bij deze taak verstoort ze de rust van haar bewoners niet. Tevens zijn de bergen op het schip van onze aarde waardevolle masten. Net zoals masten boten tegen trillingen beschermen en de boten in evenwicht houden, zo ook beschermen de  bergen  de  aarde  tegen  trillingen  en  balansstoornissen.  De  Qur'an  waarvan  de  verkondiging  een  wonder  is, doet dit met verzen zoals en met nog veel meer verzen verkondigen.