بر زمان حضرتِ غوثِ أعظم شيخ گيلانى‌نڭ (ق‌س) تربيه‌سنده، نازدار و إختياره بر خانمڭ بر تك أولادى بولونويورمش. او محترم إختياره، گيتمش اوغلنڭ حجره‌سنه؛ باقييور كه، اوغلى بر پارچه قورو و سياه أكمك ييور. او رياضتدن ضعفيتيله والده‌سنڭ شفقتنى جلب ايتمش. اوڭا آجيمش. صوڭره حضرتِ غوثڭ ياننه شكوا ايچون گيتمش. باقمش كه، حضرتِ غوث قيزارتيلمش بر طاووق ييور. نازدارلغندن ديمش: ”يا استاد! بنم اوغلم آجلقدن ئولويور. سن طاووق يرسڭ!“ حضرتِ غوث طاووغه ديمش: {قُمْ بِاِذْنِ اﷲ!} او پيشمش طاووغڭ كميكلرى طوپلانوب، طاووق اولارق يمك قابندن طيشارى آتيلديغنى، معتمد و موثوق چوق ذاتلردن حضرتِ غوث گبى كراماتِ خارقه‌يه مظهريتى دنياجه مشهور بر ذاتڭ بر كرامتى اولارق معنوى تواترله نقل ايديلمش. حضرتِ غوث ديمش: ”نه وقت سنڭ اوغلڭ ده بو درجه‌يه گليرسه، او زمان او ده طاووق يسين.“

ايشته حضرتِ غوثڭ بو أمرينڭ معناسى شودر كه: نه وقت سنڭ اوغلڭ ده روحى جسدينه، قلبى نفسنه، عقلى معده‌سنه حاكم اولسه و لذّتى شكر ايچون ايسته‌سه، او وقت لذيذ شيلرى ييه‌بيلير...

دردنجى نكته: ”إقتصاد ايدن، معيشتجه عائله بلاسنى چكمز“ مئالنده {لاَ يَعُولُ مَنِ اقْتَصَدَ} حديثِ شريفى سرّيله: إقتصاد ايدن، معيشتجه عائله زحمت و مشقّتنى چوق چكمز. أوت إقتصاد، قطعى بر سببِ بركت و مدارِ حسنِ معيشت اولديغنه او قدر قطعى دليللر وار كه، حدّ و حسابه گلمز. أزجمله: بن كندى شخصمده گورديگم و بڭا خدمت و آرقداشلق ايدن ذاتلرڭ شهادتلريله دييورم كه: إقتصاد واسطه‌سيله بعضًا بره اون بركت گوردم و آرقداشلرم گورديلر. حتّى طوقوز سنه (شيمدى اوتوز سنه) أوّل بنمله برابر بوردوره نفى ايديلان رئيسلردن بر قسمى، پاره‌سزلقدن ذلّت و سفالته دوشمه‌مكلگم ايچون، زكاتلرينى بڭا قبول ايتديرمگه چوق چاليشديلر. او زنگين رئيسلره ديدم: ”گرچه پاره‌م پك آزدر؛ فقط إقتصادم وار، قناعته آليشمشم. بن سزدن داها زنگينم.“ مكرّر و مصرّانه تكليفلرينى ردّ ايتدم. جاىِ دقّتدر كه: ايكى سنه صوڭره، بڭا زكاتلرينى تكليف ايدنلرڭ بر قسمى إقتصادسزلق يوزندن بورجلانديلر. ِﷲ الحمد اونلردن يدى سنه صوڭره، او آز پاره إقتصاد بركتيله بڭا كافى گلدى؛ بنم يوز صويومى دوكديرمدى، بنى خلقلره عرضِ حاجته مجبور ايتمدى. حياتمڭ بر دستورى اولان ”ناسدن إستغنا“ مسلگمى بوزمادى