ايشته بو حالتده، غايت رقّتلى و فرقتلى ألملى بر حزن و غم قلبمه، باشمه چوكدى. چونكه بن يالڭز بر ايكى دوستى غائب ايتمييورم؛ إستانبولده بيڭلر سَوْديگم دوستلرمدن مفارقت گبى، چوق سَوْديگم إستانبولدن ده آيريلاجغم. دنياده يوز بيڭلر دوستلرمدن إفتراق گبى، چوق سَوْديگم و مبتلا اولديغم او گوزل دنيادن ده آيريلاجغم، دييه دوشونوركن، ينه قبرستانڭ او يوكسك يرينه گيتدم. آرا صيره سينه‌مايه (عبرت ايچون) گيتديگمدن؛ بڭا، إستانبول ايچنده‌كى إنسانلر، او دقيقه‌ده سينه‌ماده گچمش زمانڭ گولگه‌لرينى حاضر زمانه گتيرمك جهتيله، ئولمش اولانلرى آياقده گزر صورتنده گوستردكلرى گبى عينًا بن ده او وقت گورديگم إنسانلرى، آياقده گزن جنازه‌لر وضعيتنده گوردم. خيالمه ديدم كه: ”مادام بو قبرستانده اولانلردن بر قسمى سينه‌ماده گزر گبى گورولويور؛ ايلريده قطعيًا بو قبرستانه گيره‌جكلرى، گيرمش گبى گور؛ اونلر ده جنازه‌لردر، گزييورلر.“ بردن قرآنِ حكيمڭ نوريله و غوثِ أعظم شيخِ گيلانى حضرتلرينڭ إرشاديله، او حزين حالت، سرورلى و نشئه‌لى بر وضعيته إنقلاب ايتدى. شويله كه:

او حزين حاله قارشى قرآندن گلن نور بويله إخطار ايتدى كه: سنڭ، شمالِ شرقيده، قوستورماده‌كى غربتڭده بر ايكى أسير ضابط دوستڭ واردى. بو دوستلرڭ هر حالده إستانبوله گيده‌جكلرينى بيلييوردڭ. سڭا بريسى ديسه ايدى: ”سن إستانبوله مى گيده‌جكسڭ، يوقسه بوراده مى قالاجقسڭ؟“ ألبته ذرّه مقدار عقلڭ وارسه، إستانبوله فرح و سرورله گيتمه‌سنى قبول ايده‌جكدڭ. چونكه بيڭ بردن طوقوز يوز طقسان طوقوز أحبابڭ إستانبولده‌درلر. بوراده بر ايكى دانه قالمش، اونلر ده اورايه گيده‌جكلر. سنڭ ايچون إستانبوله گيتمك؛ حزين بر فراق، أليم بر إفتراق دگل. هم ده گلدڭ، ممنون اولمادڭ مى؟ او دشمن مملكتنده‌كى پك قراڭلق اوزون گيجه‌لرندن و پك صوغوق فورطنه قيشلرندن قورتولدڭ. بو گوزل (دنيا جنّتى گبى) إستانبوله گلدڭ. عينًا اويله ده؛ سنڭ كوچكلگڭدن بو ياشڭه قدر، سَوْدكلرڭدن يوزده طقسان طوقوزى سڭا دهشت ويرن قبرستانه گوچمشلر. بو دنياده قالان بر ايكى دوستڭ وار، اونلر ده اورايه گيده‌جكلر. دنياده وفاتڭ فراق دگل، وصالدر؛ او أحبابلره قاووشمقدر. اونلر، يعنى او أرواحِ باقيه، أسكيمش يووالرينى طوپراق آلتنده بيراقوب بر قسمى ييلديزلرده، بر قسمى عالمِ برزخ طبقاتنده گزييورلر دييه إخطار ايديلدى