ايشته بو إخطارِ قرآنى‌يى آلدقدن صوڭره، او قبرستان، إستانبولدن زياده بڭا انسيتلى اولدى. خَلْوت و عزلت، بڭا صحبت و معاشرتدن داها زياده خوش گلدى. بن ده بوغاز طرفنده‌كى صارى‌يرده، بر خلوتخانه كنديمه بولدم. غوثِ أعظم (رض) فتوح الغيبيله، بڭا بر استاد و طبيب و مرشد اولديغى گبى، إمامِ ربّانى ده (رض) مكتوباتيله، بر أنيس، بر مشفق، بر خواجه حكمنه گچدى. او وقت إختيارلغه گيرديگمدن و مدنيتڭ أذواقندن چكيلديگمدن و حياتِ إجتماعيه‌دن صيريلديغمدن پك چوق ممنون اولدم. اللّٰهه شكر ايتدم.

ايشته أى بنم گبى إختيارلق ايچنه گيرن و إختيارلغڭ إخطاريله وفاتى چوق تخطّر ايدن ذاتلر! قرآنڭ ويرديگى درسِ ايمان نوريله، إختيارلغى و وفاتى و خسته‌لغى خوش گورملى‌يز، بلكه بر جهتده سوملى‌يز. مادام ايمان گبى حدسز درجه‌ده قيمتدار بر نعمت بزده واردر؛ إختيارلق ده خوشدر، خسته‌لق ده خوشدر، وفات ده خوشدر. ناخوش بر شى وارسه؛ او ده گناهدر، سفاهتدر، بدعتلردر، ضلالتدر.

اون برنجى رجا: أسارتدن گلدكدن صوڭره، إستانبولده چامليجه تپه‌سنده بر كوشكده، مرحوم برادرزاده‌م عبد الرحمن ايله برابر اوطورويوردق. بو حياتم، حياتِ دنيويه جهتنده بزم گبيلره أڭ مسعودانه بر حيات صاييلابيليردى. چونكه أسارتدن قورتولمشدم، دار الحكمتده مسلكِ علميه‌مه مناسب أڭ عالى بر طرزده نشرِ علمه موفّقيت واردى. بڭا توجّه ايدن حيثيت و شرف، حدّمدن چوق فضله ايدى. موقعجه إستانبولڭ أڭ گوزل يرى اولان چامليجه‌ده اوطورويوردم. هم هر شيئم مكمّلدى. مرحوم برادرزاده‌م عبد الرحمن گبى غايت ذكى، فداكار، هم بر طلبه، هم خدمتكار، هم كاتب، هم أولادِ معنويه‌م برابردى. دنياده هركسدن زياده كنديمى مسعود بيليركن آيينه‌يه باقدم؛ صاچمده، صقالمده بياض قيللرى گوردم. بردن أسارتده، قوستورماده‌كى جامعده‌كى إنتباهِ روحى ينه باشلادى. اونڭ أثرى اولارق، قلبًا مربوط اولديغم و مدارِ سعادتِ دنيويه ظن ايتديگم حالاتى، أسبابى تدقيقه باشلادم. هانگيسنى تدقيق ايتدمسه، باقدم كه؛ چوروكدر، علاقه‌يه دگمييور، آلداتييور. او صيره‌لرده أڭ صداقتلى ظن ايتديگم بر آرقداشمده، اومولمدق بر صداقتسزلك و خاطره گلمز بر وفاسزلق گوردم. حياتِ دنيويه‌دن بر اوركمك گلدى. قلبمه ديدم: ”عجبا بن بتون بتون آلدانمش مى‌يم؟ گورويورم كه؛ حقيقت نقطه‌سنده آجينه‌جق حالمزه، پك چوق إنسانلر غبطه ايله باقييورلر. بتون بو إنسانلر ديوانه مى اولمشلر، يوقسه شيمدى بن ديوانه مى اولويورم كه، بو دنياپرست إنسانلرى ديوانه گورويورم؟“ هر نه ايسه... بن، إختيارلغڭ ويرديگى شدّتلى إنتباه جهتنده، أڭ أوّل علاقه‌دار اولديغم فانى شيلرڭ فانيلگنى گوردم. كنديمه ده باقدم، نهايت عجزده گوردم. او وقت، بقا ايسته‌ين و بقا توهّميله فانيلره مبتلا اولان روحم بتون قوّتيله ديدى كه: ”مادام جسمًا فانى‌يم، بو فانيلردن بڭا نه خير گله‌بيلير؟ مادام بن عاجزم، بو عاجزلردن نه بكله‌يه‌بيليرم؟ بنم درديمه چاره بولاجق بر باقئِ سرمدى، بر قديرِ أزلى لازم.“ دييه‌رك تحرّى‌يه باشلادم.