دردنجيسى: حضرتِ مولانا خالد، ياشى يگرمى‌يه بالغ اولمادن أوّل علاّمۀِ زمان حكمنده، فُحولِ علمانڭ اوستنده گورونمش، درس اوقوتمش. استادم ايسه، تاريخچۀِ حياتنى گورنلره و بيلنلره معلومدر كه؛ اون درت ياشنده إجازت آلوب أعلمِ علماءِ زمانله معارضه‌يه گيريشمش، اون درت ياشنده ايكن، إجازت آلمغه ياقين طلبه‌لرى تدريس ايتمشدر

هم حضرتِ مولانا خالد نسلاً عثمانلى اولديغى و سنّتِ سنيه‌يه بتون قوّتيله چاليشديغى گبى، استادم ده قرآنِ حكيمه خدمت نقطه‌سنده، مشربًا حضرتِ عثمانِ ذى النّوريْنڭ آرقه‌سندن گيدوب، حضرتِ مولانا گبى، رسالۀِ نور أجزالريله (بتون قوّتيله) سنّتِ سنيه‌نڭ إحياسنه چاليشدى

ايشته بو درت نقطه‌ده‌كى توافقات، تام يوز سنه فاصله ايله رسالۀِ نورڭ تقويۀِ دين خصوصنده‌كى تأثيراتى؛ حضرتِ مولانا خالدڭ طريقِ نقشيه واسطه‌سيله خدمتى گبى عظيم گورونويور. (حاشيه

استادم كندينه عائد مدح و ثنايى قبول ايتمييور. فقط رسالۀِ نور قرآنه عائد اولوب، مدح و ثنا قرآنڭ أسرارينه عائددر. يالڭز استادمله حضرتِ مولانانڭ بر قاچ فرقى وار

بريسى: حضرتِ مولانا، ذوالجناحيْندر. يعنى هم قادرى، هم نقشى طريقت صاحبى ايكن، نقشيلك طريقتى اونده داها غالبدر. استادم بِالعكس قادرى مشربى و شاذلى مسلگى داها زياده اونده حكم ايدييور. بن استادمدن ايشيتدم كه: حضرتِ مولانا هندستاندن طريقِ نقشى‌يى گتيرديگى وقت، بغداد دائره‌سى شاهِ گيلانى‌نڭ بَعْدَ الْممات حياتده اولديغى گبى، تحتِ تصرّفنده ايدى. حضرتِ مولانانڭ معنًا تصرّفى (بدايةً) جاىِ قبول گوره‌مه‌دى. شاهِ نقشبند ايله إمامِ ربّانينڭ روحانيتلرى بغداده گلوب شاهِ گيلانى‌نڭ زيارتنه گيده‌رك رجا ايتمشلر كه؛ ”مولانا خالد سنڭ أولادڭدر، قبول ايت!“ شاهِ گيلانى، اونلرڭ إلتماسلرينى قبول ايده‌رك مولانا خالدى قبول ايتمش. اوندن صوڭره مولانا خالد بردن پارلامش. بو واقعه؛ أهلِ كشفجه واقع و مشهود اولمشدر. او حادثۀِ روحانيه‌‌يى، او زمان أهلِ ولايتڭ بر قسمى مشاهده ايتمش، بعض ده رؤيا ايله گورمشلر. استاديمڭ سوزى بوراده ختام بولدى