Ол адамың бу сөзүнден эсли вагт геченден соңра, өз небсими хем диңледим. Онуң хем шол сөзлери гайталаяндыгыны дуйдум. Соң ол адамы сынладым, онуң ялталыгы себәпли шейтандан шейле сапагы аляндыгыны гөрдүм. Шол вагт шуңа акыл етирдим: Ол адам бу сөзи небси-эммаресиниң адьшдан айдяна я-да айтдырыляна меңзейәр. Шол вагт мен хем дийдим:

"Хакына середенинде небсим хем эммаредир. Небсине эрк эдип билмейән башгасы-на эрк эдип билмез. Шонуң үчин небсимден башлаярын."

Өзүме шейле йүзлендим: Эй, небсим! Җахыллыгың көрлүгинде, ягны хич зат билмейәнлигиниң үстесине билмейәнди-гини-де билмезликде, ялталык дүшегинде, гафлат укусында сөзлейән шу сөзүң гаршысына "Бәш дуйдурышы" менден эшит.

Биринҗи дуйдурыш: Эй, бетбагт небсим!.. Аҗап, өмрүң эбедимидир?.. Гелҗек йыла, белкә, эртире чыкҗакдыгың гүвәлиги бармы? Саңа ирмек дуйгусыны гетирйән, өзүңи шу дүнйәде эбеди саймагыңдыр. Харам кейп үчин, дүнйәде эбеди галҗак кимин, сен элҗирейәрсиң.