Бервакыт ике адәм сәяхәт һәм сәүдә итү өчен сәфәргә чыгып киттеләр. Аларның берсе, үзен генә уйлаучы - начар якка, ә икенчесе, Ходайны уйлау-чы, яхшы якка китте.

Үзен генә уйлаучы һәм мактаучы кеше, начар ниятле булуы сәбәпле, бер начар мәмлекәткә эләк-те. Анда ул күрде: Ьәр якта гаҗиз бичаралар, залим кешёләр кул астында изеләләр. Бөтен йөргән җирлә-рендә шундый кызганыч хәл, барча мәмләкәт кай-гылы иде. Шул хәлдән котылыр, шул кызганыч, авыр хәлне күрмәс өчен ул исерткеч эчүдән башка чара тампады. Аракы эчеп, бу хәлдән котылырга теләде, чөнки бөтен кешеләр аңа дошман һәм ят күренделәр. Анда газаплы җеназаларны, кайгылы, хәсрәтле ятимнәрне күрде. Күңеле, вөҗданы газапланды.

Икенчесе - Аллаһны уйлаучы, Ходайга ышанучы кеше - хаклык өчен көрәшүче, яхшы әхлаклы иде. Ул бер бик ямьле мәмләкәткә эләкте. Ул мәмләкәттә бөтен халык шатлыкта иде. Һәр якта бәхетлелек, кешеләр арасында җылылык, якынлык, дуслык һәм кардәшлек хөкем сөрә иде. Бөтен мәмләкәт халкы татулык һәм шатлыкта яши иде. Тәкбир һәм тәһлил тавышлары, кешеләрне армиягә чакыра торган ба-рабан тавышлары ишетелә иде. Бәдбәхет булган бе-ренче кешенең үзе дә, гомум халкы да кайгылы, га-заплы яшәсә, икенчесе бәхетле кешенең үзе дә, го-мум халкы да шат һәм рәхәт яшиләр иде. Сәүдәләре яхшы бара, Аллаһка шөкрана кылалар иде. Ахырда изге кеше яңадан начар кеше белән очрашты, хәлен аңлады. Ул кешегә әйтте: "Син дивана булгансың. син дивана булгансың. Эчендәге ямьсезлекләрең тыш-ка чыккан бугай. Көлүне егълау, рөхсәтне талау дип белә башлагансың. Акылың белән уйла. Йөрәгеңне пычрак уйлардан арындыр, чистарт. Менә шул ча-гында синең күз алдыңнан пәрдә күтәрелер, син ха-кыйкатьне күрерсең. Чиксез дәрәҗәдә гадел, мәрхәмәтле, һәр эше тәртипле, шәфкатьле бер пат-шаның мәмләкәте, алга барганы күзгә күренеп тор-ган мәмләкәте синең күргәнең шикелле булмас".