Бешинчи даво: Эй касалга мубтало хаста! Бу замонда тажриба ила шундай қаноатга келганманки, хасталик баъзиларга бир эҳсони Илоҳийдир, бир ҳадяи Раҳмониядир. Саккиз-тўққиз йилдир, лаёқатсиз бўлганим ҳолда, баъзи ёшлар хасталик муносабатй ила дуо истаб мен билан кўришдилар. Диққат этдим: касалга чалинган қайси ёшга қарасам, бошқа ёшларга нисбатан охиратини ўйлай бошлаяпти, ёшлик сархушлиги йўқ, ғафлатли ҳайвоний ҳавосотдан бир даража ўзини қутқаряпти. Буларни кўрарканман, уларнинг тахаммул дохилидаги хасталикларининг бир эҳсони Илоҳий эканини эслатар эдим. Дер эдимки: "Қардошим, сенинг бу хасталигингнинг алайҳида эмасман, хасталик учун сенга нисбатан бир шафқат ҳис этиб ачинмаяпманки, дуо этайин десам. Хасталик сени буткул уйғотгунига қадар сабр қил, хасталик ўз вазифасини битиргандан кейин Холиқи Роҳийм, иншааллоҳ, сенга шифо беради".

Ҳам дер эдим: "Айрим сенга ўхшаганлар соғлиқ балоси ила ғафлатга тушиб, намозни тарк этиб, қабрни ўйламасдан, Аллоҳни унутиб, бир соатлик ҳаёти дунёвиянинг зоҳирий кайфини деб ҳадсиз бир ҳаёти абадиясини бузаётир, задалаётир... балким хароб этаётир. Сен хасталик кўзи билан ҳар ҳолда борадиган манзилинг бўлмиш қабрингни ва ундан ҳам нари ухровий манзилларни кўряпсан ва шунга биноан ҳаракат қиляпсан. Демак, сен учун хасталик бир сиҳатдир. Айрим тенгқурларингдаги сиҳат эса, бир хасталикдир.