Оятини ўқийди. Мозий замониии бир улкан мозор сифатида кўрмайди, балки ҳар бир асрни бир Набийнинг ва ёки Авлиёнинг тахти раёсатида қуллик вазифасини бажо келтирган, ҳаёт вазифаларини битирган мусаффо руҳлардан ташкил топган жамоатларнинг "Аллоҳу Акбар" деб олий мақомларга учишларини ва мустақбал тарафига ўтмоқларини қалб кўзи ила кўради. Сўл тарафига назар ташлаб, тоғлар мисол баъзи барзоҳий ва ухровий инқилоблар орқаларида Жаннат боғларидагй саодат саройларида ташкил этилган бир Раҳмоний зиёфатни ул имон нури ила узоқдан фарқлаб етади. Ва тўфон. вабо, зилзила каби ҳодисаларни зиммасига вазифа юкланган ҳодисалар деб билади. Баҳордаги тўфонни ва ёмғир каби ҳодисаларни суратан қалбга озор бергувчи, маъиан эса, жуда латиф ҳикмагларга сабаб суратида кўради. Ҳатто ўлимни абадий ҳаётнинг муқаддимаси ва қабрни абадий саодатнинг эшиги деб кўради. Яна бошқа жиҳатларини сен ўзинг қиёс айла. Ҳақиқатни шу мисолга татбиқ эт...

Учинчи нуқта. Имон - ҳам нурдир, ҳам қувватдир. Ҳа, ҳақиқий имонга эришган инсон бутун коинотга бас кела олади ва имоннинг қуввати ёрдамида ҳодпсалариинг тазйиқларидан халос бўла олади. "Таваккалту ъаллаллоҳ", дейди, ҳаёт кемасида комил ишонч ила ҳодисаларнинг буюк тоғлар каби тўлқиилари ичида сайр этади. Бутун оғирликларини Қодири Мутлақнинг қудрат қўлига омонат топширади, роҳат ила дунёдан ўтади, барзоҳда истироҳат қилади. Сўнгра абадий саодатга кириш учун жаннат сари уча олади. Йўқса, таваккул қилмаса, бу дунёнинг оғирликлари уни учмоғига эмас, балки асфали софилинга тортади. Демак, имон тавҳидни, тавҳид таслимни, таслим таваккулни, таваккул эса, икки дунё саодатини келтириб чиқаради.