Биринчи Нуқта: Қуръони Ҳакиймдаги нинг сири ва маъноси шуки, мўминларнинг балоғатга етмай вафот этган фарзандлари:

жаннатда абадий, севимли ва жаннатга лойиқ бир тарзда доимий бола ҳолида қолишини;

ва жаннатга кирган падар ва волидаларининг қучоқларида сурурларига абадий сабабчи бўлиб юришини;

ва фарзандни суйиш ва уни эркалашдек энг латиф бир завққа ота-онасини муяссар этишга сабабчи бўлишини;

ва ҳар бир лаззатли нарсанинг асли жаннатда мавжудлигини;

╚Жаннат насл кўпайтирадиган жой бўлмагани учун у ерда фарзандни суйиш ва эркалатиш бўлмайди, деганларнинг ҳукмлари ҳақиқат эмаслигини;

ва дунёда ўн йиллик қисқа бир вақт ичида аламу-изтиробларга қоришиқ фарзанд суйиш ва эркалатиш ўрнига соф, аламсиз миллион йиллар абадий фарзандни суйиш ва эркалатиш бахтига муяссар бўлмоқ аҳли иймон саодатининг энг катта бир сабабчиси эканига бу ояти карима жумласи ила ишора этади ва севинчли хушхабар беради.