Бордию сен нафсинг учун ачинаётган ва манфаатингни ўйлаётган бўлсанг, боланг бу зиндонда қолса, сенга вақтинча манфаати бўлиши ҳам гумон, аммо манфаат топган тақдирингда ҳам, боланинг бу ерда қийналишидан қайғу ва алам чекасан.

Агар болангни у ерга юборсанг, сен учун минг манфаати бор. Чунки подшоҳнинг раҳм-шафқатини жалб этишга сабаб бўлади, сен учун эса бир шафоатчи ҳукмига ўтади. Подшоҳ уни сен билан кўриштиришни истайди. Албатта, кўриштириш учун зиндонга юбормайди. Балки сени зиндондан чиқариб, у саройга чақиради, боланг билан кўриштиради. Аммо буларнинг юзага чиқишининг шарти шуки, подшоҳга ишончинг ва итоатинг бўлиши зарур."

Хуллас, мана шу мисол каби, азиз дўстим, сенингдек мўминларнинг фарзандлари вафот этганида, аввало шуни фикр қилмоқ лозим: Бу гўдак маъсумдир. Унинг Холиқи эса, Раҳийм ва Кариймдир. Менинг нуқсонли тарбия ва шафқатимнинг ўрнига, ўзининг ғоятда комил бўлган иноят ва раҳматига олди. Дунёнинг аламли, мусибатли, машаққатли зиндонидан халос этиб, Жаннатул-Фирдавсга юборди. У гўдак қандай бахтли! Шу дунёда қолса эди, ким билсин, қандай одам бўларди. Шунинг учун мен унга ачинмайман, уни бахтиёр деб биламан.