Шу гуноҳкор миллат ичидан бирданига ўн минглаб авлиё етишиб чиқса ва кўринса, оз бир мукофот эмасдир.

Бизда бирор одам фосиқ бўлса, кўпинча ахлоқсиз ва виждонсиз бўлади. Чунки исён орзуси виждондаги иймоннинг садосини ўчириш билан ривожланиши мумкин. Демак виждонини ва маънавиятини бузмай, камситмай туриб, том ихтиёри билан ёмонликни қилмас. Шунинг учун Исломият фосиқни хоин деб билади, гувоҳлигини рад қилади. Муртадни (диндан қайтганни) заҳар деб билади, йўқ қилади. Христиандан бўлган бир зиммийга ва ахд қилган кофирга тегмайди. Ҳанафий мазҳаби зиммийнинг шаҳодатини қабул қилади.

Адолат ижроси дин номидан бўлмоғи керак, то ақл ва қалб ва руҳ бундан ўз таъсирини олсинлар, қабул қилсинлар. Йўқса фақат ваҳм таъсирланади. Агар исбот бўлса, ёлғиз ҳукуматнинг жазосидан қўрқади, ва агар ошкор бўлса, инсонларнинг маломатидан ҳайиқади.

Бир жиноятчи туфайли кўп маъсумлари бор кема чўктирилмайди. Бир жинояткор сифатини деб, кўп маъсума сифатлари бўлган мўъминга адоват қилинмайди.