Умидсизлик энг даҳшатли бир хасталикдирки, Олами Исломнинг қалбига кириб олган.

Мана шу умидсизлик бизни ўлдиргандек, ғарбда бир-икки миллионлик кичкинагина бир давлат, шарқда йигирма миллион Мусулмонларни ўзига хизматкор ва ватанларини мустамлака ҳолига келтирган.

Ҳам у умидсизлик, юксак ахлоқимизни ўлдирган; умумий манфаатни ташлаб, назаримизни фақатгина шахсий манфаатга қаратиб қўйган.

Ҳам у умидсизлик маънавий кучимизни синдирган. Оз бир қувват ила иймондан келган маънавий куч ёрдамида аҳли ислом шарқдан ғарбгача ёйилгани ҳолда; у маънавий куч маъюсиятла синганидан сўнг, золим ажнабийлар тўрт юз йил дан бери уч юз миллион мусулмонни ўзларига асир этган. Ҳатто бу умидсизлик бўлгани учун бошқаларнинг лоқайдлигини ва футурини ўз танбаллигига узр деб ҳисоблаб "менга нима" дейди, "ҳар ким мендек барбоддир" дея шаҳомати иймонияни (яъни, иймондан келган заковат ва жасоратни) тарк этиб, Исломий хизматларни адо қилмайди.

Модомики бунчалик зулмни бизга бу хасталик етказиб, бизни ўлдираётган экан, биз ҳам у қотилимиздан қасосимизни олиб ўлдирамиз.