Икки хизматкор дарс олганларидан сўнг йўлга равона бўладилар.

Бири бахтиёр эдики, бекатга етгунга қадар бир олтин сарфлайди ва шу сарф ичида ҳокимига ёқадиган шундай гўзал бир тижоратни қўлга киритадики, сармояси бирдан мингга чиқади.

Иккинчи хизматкор бадбахт, бетайин бўлганидан, бекатга қадар йигирма уч олтинини сарфлаб юборади. Қимор-миморга бериб, сармояси зое кетади ва ниҳоят бир дона олтини қолади. Ҳамроҳи унга дейди: "Эй, сен бу олтинингни бир чиптага бер, токи бу узун йўлда яёв ва оч қолмагайсан. Ҳам бизнинг ҳокимимиз карамли, балки раҳм қилар, қилган қусурингни афв этар ва сени тайёрага миндирарлар. Бир кунда истиқомат қиладиган масканимизга етамиз. Йўқса, икки ойлик бир чўлда оч, яёв, ёлғиз кетмоққа мажбур бўласан".

Ажабо, бу одам қайсарлик қилиб, у бир олтинини хазина калити ҳукмида бўлган бир чиптага бермай, вақтинчалик бир лаззат учун кайфу-сафога сарф этса, ғоят ақлсиз, зарарли, бадбахт эканини энг ақлсиз одам ҳам англамасми?!

Хуллас, эй бенамоз одам! Ва эй намоздан хушланмаган нафсим!

Ул ҳоким - Раббимиз, Холиқимиздир.