Намоз ўқиш ва катта гуноҳлардан тийилмоқ инсоннинг қай даража ҳақиқий бир вазифаси ва одам яратилишининг нақадар фитрий, муносиб бир натижаси эканини кўрмоқ истасанг, бу мисолий ҳикоячага боқ, тингла!

Сафарбарликда икки аскар бир қисмда, бирга эдилар. Бири - таълим кўрган, вазифапарвар, иккинчиси - оми, нафспарвар. Вазифапарвари таълимга ва жиҳодга диққат этарди, қорин ва тирикчилик ташвишини ҳеч ўйламасди. Чунки, уни тўйдириш ва жиҳозларини бериш, бемор бўлса даволаш, ҳатто эҳтиёжига кўра луқмани оғзига солиб қўйишга қадар юмушлар давлатнинг вазифаси, унинг асл вазифаси эса таълим ва жиҳод эканини у англаб етганди. Фақат баъзан овқатини пишириш ва таёрлаш ишларини бажарарди: қозон қайнатар, идишларни ювар, келтирар эди.