Ҳа, сен шу ношуд қўмондонга ўхшайсан. Ахир, ўтган кунларнинг заҳмати бугун раҳматга айланган. Алами кетиб, лаззати қолган. Кулфати кароматга қўшилиб, машаққати савобга айланган. Шундай экан, ундан зерикиш эмас, балки янги бир шавқ ва бир завқ ва жиддий бир ғайрат билан давом этмоқ лозим бўлади. Модомики, келажак кунлар ҳали келмаган экан, ҳозирданоқ уларни ўйлаб зерикиш ва ноумид бўлиш, худди келгуси кунлардаги очлик ва сувсизлик учун бугундан бошлаб бақириб-чақириш каби бир телбаликдир.

Модомики, ҳақиқат шундай экан, оқил бўлсанг, ибодат жиҳатида фақат бугунингни ўйла. Ва "Унинг бир соатини ҳақи жуда катта, кулфати жуда оз, хуш ва гўзал ва юксак бир хизматга сарф этмоқдаман," де. Шунда сенинг аччиқ бир тушкинлигинг тотли бир ғайратга айланади.

Хуллас, эй сабрсиз нафсим! Сен уч хил сабрга буюрилгансан.

Бири - тоат устида сабрдир.

Иккинчиси- маъсият (гуноҳ)дан тийилишда сабрдир.

Учинчиси - мусибатга сабрдир.