Шом вақтида-ки, у замон ҳам қишнинг бошланиши олдидан ёз ва куз оламининг нозанин ва гўзал махлуқотининг ҳазинона видолашиб кўздан ғойиб бўлиш замонини эслатади.

Ҳам инсон вафоти туфайли барча севганларидан аламли бир фироқда айрилиб, қабрга кириш замонини хотирлатади.

Ҳам дунёнинг ўлим онидаги зилзиласи ичра вафот этган барча аҳолисининг бошқа оламларга кўчиши ва бу имтиҳон уйи чироғининг сўндирилиш замонини эслатади, хотирлатади ва бу заволда ғойиб бўладиган маҳбубларга сиғинганларга шиддат ила танбеҳ берадиган бир замондир.

Хуллас, шом намози учун бундай бир вақтда фитратан бир Жамоли Боқийга муштоқ ойна бўлган инсон руҳи, бу азим ишларни қилган ва бу буюк оламларни айлантирган, ўзгартирган Қадийми Ламязал* ва Боқийи Лоязалнинг* арши азаматига юзини қаратиб, бу фонийларнинг устида "Аллоҳу Акбар" дея, улардан қўлини тортиб, Мавло хизмати учун қўл боғлаб, Доими Боқийнинг ҳузурида қиёмда туриб, "Алҳамдулиллоҳ" дейиш ила қусурсиз камоли, мислсиз жамоли ва бениҳоя раҳмати қаршисида ҳамду сано этиб: