Бири - ҳақиқий ризқдирки, одам у билан яшайди. Бу оятнинг ҳукми билан ул ризқ тааҳҳуди Раббоний осгидадир. Башарн-инг суи ихтиёри аралашмаса, ул зарурий ризқни ҳар ҳолда топа билади. На динини, на номусини, на иззатини фидо этишга мажбур бўлмайди.

Иккинчиси - ризқи мажозийдирки, суи истеъмол ила ҳожоти ғайри зарурийя ҳожоти зарурийя ҳукмига ўгиб, урф- одат балосига банди бўлиб, тарк этолмайди. Хуллас, бу ризқ тааҳҳуди Раббоний осгада бўлмагани учун уни ҳосил этиш айниқса бу замонда жуда қимматдир. Бошда иззатини фидо қилиб зиллатни қабул этиш, баьзан пасткаш инсонларнинг оёқларини ўпиш даражасида маьнан бир тиланчилик вазиятага тушиш, баьзан ҳаёта абадийясининг ну-ри бўлган муқаддасоти динийясини фидо қилиш ҳолатада ул баракотсиз, наҳс босган молни олади. Ҳам бу фақирлик ва йўқлик замонида оч ва муҳтож бўлганларнинг аламларидан аҳли виждонга риққати жин-сийя воситаси билан келган хомушлик ул ғайри машруь бир ҳолатда қозонган пули орқали олган лаззатни, виждони бўлса, аччиқлаштаради.