Масалан, ҳурматга лойиқ зотларга ҳурмат, марҳаматга лойиқ бўлганларга марҳамат ва хизмат бир ҳасанадир, бир яхшиликдир. Ушбу яхшиликда савоби ухровийни ҳис эттирар даражада шундай бир завқу лаззат бордирки, ҳаётини фидо этар даражада у ҳурматни ва у марҳаматни кўрсаттиси келади. Волида, масалан, ўзининг болага марҳаматидаги шафқат воситаси билан қозонадиган завқ ва мукофот учун ҳаётини ўша марҳамат йўлида фидо этишгача боради. Боласини қутқариш учун арслонга ташланган бир она товуқ ҳайвонот миллати ичида бу ҳақиқатга бир мисолдир. Демак, марҳамат ва ҳурматга нақд бир мукофот бор. Олиҳиммат ва олижаноб инсонлар буларни ҳис этадилар ва шу боисдан ҳам қаҳрамонликлар кўрсатадилар.

Ҳам, масалан, ҳирс ва исрофда шундай бир жазо борки, шиквали, хавотирли, маънавий ва қалбий бир жазо инсонни сарсам этади. Ҳасад ва қизғанишда ҳам шундай нақд бир жазо борки, ул ҳасад ҳасад этгувчининг ўзини куйдиради.

Ҳам, таваккул ва қаноатда шундай бир мукофот борки, ул лаззатли нақд савоб фақирликдан келадиган эҳтиёжнинг балосини ва аламини йўқотади.