- Тўртдан бирини асра бўлмаса, - деди.

Қарасам, нафсим ўзи мубтало бўлган одатини тарк этмаяпти. У одам қаҳр билан мендан юз ўгириб кетди.

Бирдан бу ҳол ўзгарди. Боқдимки, мен тунел ичра пастга қулаб тушардек суръат билан кетаётган бир поезднинг ичидаман. Хавотирга тушдим. Аммо, начораки, ҳеч бир тарафга қочиб бўлмас. Гаройиб тарзда у поезднинг икки тарафида жуда жозибадор чечаклар, лазиз мевалар кўринмоқда эди. Мен ҳам эси паст кишиларга ўхшаб, уларга қўлимни узатдим. У чечакларни узиш, у меваларни олиш учун ҳаракат қилдим. Лекин у чечаклар ва мевалар тиканли эди; қўлимга ботди, қонатди. Улар поезд юрган сари ортда қоларкан, қўлимни тилка-пора қилар, менга жуда қимматга тушар эдилар. Шу пайт поезднинг бир хизматчиси деди:

- Беш тийин бер, сенга у чечак ва мевалардан истаганингча олиб бераман.