-Тавба қилдим, таваккул қилдим.

Ўзимга келдим... Аввалги Саид йўқ бўлмиш. Ҳозирги Саид ҳолида ўзимни кўрдим.

Мана шундай. Бу хаёлий воқеани Аллоҳ хайрли қилсин. Мен бирикки қисмини таъбир этай. Бошқа жиҳатларни эса сен ўзинг таъбир қил.

Ул сафар - Руҳлар оламидан, раҳми модардан, ёшликдан, кексаликдан, қабрдан, барзоҳдан, ҳаширдан, кўприкдан ўтиб абадул-обод тарафига борадиган бир сафардир.

Ул олтмиш олтин эса - олтмиш йиллик умрдирки, бу воқеани кўрган вақтимда ўзимни қирқ беш ёш дея тахмин қилган эдим. (Яна ўн беш йил яшашимга) Ҳужжатим йўғ-у, лекин Қуръони Ҳакиймнинг холис бир талабаси ортиб қолган ўша ўн беш олтиндан ярмисини Охиратга сарфлашга мени иршод этди.

Ул карвонсарой мен учун Истанбул эмиш.

Ул поезд - замондир. Ҳар бир йили бир вагондир.

Ул тунел - дунёвий ҳаётдир.