Demâ gaflet zeval buldu...... Ve nur-u Hak ayan gördüm.

Vücud bürhan-ı Zât oldu......Hayat, mir’at-ı Hak’tır gör.

Akıl, miftah-ı kenz oldu........ Fena, bab-ı bekadır gör.

Kemalin lem’ası söndü.........Fakat, şems-i Cemal var gör.

Zeval, ayn-ı visal oldu..........Elem, ayn-ı lezzettir gör.

Ömür nefs-i amel oldu.........Ebed ayn-ı ömürdür gör.

Zalâm, zarf-ı ziya oldu........Bu mevtte, hak hayat var gör.

Bütün eşya, enîs oldu...........Bütün asvât zikirdir gör.

Bütün zerrat-ı mevcudat.......Birer zâkir, müsebbih gör.

Fakrı, kenz-i gınâ buldum......Aczde tam kuvvet var gör.

Eğer Allah’ı buldunsa...........Bütün eşya senindir gör.

Eğer Mâlik-i Mülk’e memlûk isen............Onun mülkü senindir gör.

Eğer hodbin ve kendi nefsine mâlik isen:.............Bilâ-addin belâdır gör,

Bilâ-haddin azapdır tad,........Bilâ-gayet ağırdır gör.

Eğer hakîki abd-i hudâbînisen..............Hududsuz bir safâdır gör.

Hesabsız bir sevab var tad ......Nihayetsiz saadet gör...

Ey nefsim! Kalbim gibi ağla ve bağır ve de ki: “Fâniyim, fani olanı istemem. Âcizim, âciz olanı istemem. Ruhumu Rahmân’a teslim eyledim, gayr istemem. İsterim, fakat bir yâr-i bâkî isterim. Zerreyim, fakat bir şems-i sermed isterim. Hiçender hiçim, fakat bu mevcudatı umumen isterim. ”