Gönüller fâtihi pek muhterem ve mükerrem Üstadımız Hazretleri!

Mübârek ellerinizden öper, bütün aziz ve sadakatli talebelerinizle beraber sıhhat ve selâmette dâim olmanızı Bârigâh-ı Kibriyâdan niyaz eylerim.

Müslümanlar için en büyük bir bayram diye ancak vasıflandırılabilen beraatiniz bütün Nurcuları şâd ve handân eylediği gibi, bendenizi de dünyalar kadar memnun ve mesrûr eylemiştir... Nasıl memnun etmesin ki: Sizin eserlerinizle birlikte beraatiniz demek, ruhun maddiyata, nurun zulmete, îmanın küfre, hakkın bâtıla, tevhidin şirke ve irfanın cehle galip gelmesi demektir.

Yıllardan beri önüne sıradağlar gibi engeller, korkunç uçurumlar gibi mâniler konulan Nur çağlıyanı, en sonunda mu’cizevî bir şekilde bütün sedleri yıkmış, mânileri aşmış nur ile bütün zulmetleri târumar eylemiştir.

“Mu’cizevî hârikalarla doğan İlâhî tecellilerin vasfında kalemler kırılır, fikirler gürülder, ilhamlar yanar kül olur.” derlerdi. Hakîkaten bendeniz, şimdi bu müstesna zaferin karşısında ayni aczi, bütün varlığımla hissediyorum. Zîra tefekkür ve ilhamıma nihayetsiz bir ufuk açılıyor.. cihan, muhteşem bir Nur ma’bedini andırıyor... Civarımdaki herşey, heryer, derin vecd ve istiğraklarla gaşyolmuş bir halde... Her zerrede

sırr-ı Sübhânîsi tecelli ediyor...

Binaenaleyh, bilmiyorum, bu mes’ud hâdiseyi; şanlı bir zafer, şâhâne bir fetih, İlâhî bir kurtuluş, cihanşümul bir bayram diye mi vasıflandırayım? Zîra, kudsî dâvanın kazanmış olduğu bu İlâhî zafer, bütün İslâm ve insanlık dünyasındaki mücahitlerin azimlerine kuvvet, ruhlarına can, îmanlarına hız ve heyecan vermiştir.

Evet, azim ve îmanları, aşk ve emelleri henüz kemâle ermemiş olan birçok müslümanlar, maalesef acıklı bir yeis içinde idiler. Böyle bir zaferin tahakkukunu, hayal ve muhal görüyorlardı.