Και έτσι αν ο άνθρωπος στηρίζεται στο εγώ του, και το να κάνει τον εγκόσμιο βίο στόχο του, δουλεύει για ορισμένες πρόσκαιρες απολαύσεις στον αγώνα για τα μέσα της συντήρησης του, (τότε) καταβυθίζεται σε έναν άκρως περιορισμένο χώρο. Έπειτα αναχωρεί. Όλα τα δοθέντα του μέλη, συστήματα και διανοητικές δυνάμεις θα μαρτυρήσουν εναντίον του στην ανάσταση και θα του κάνουν αγωγή. Ενώ, εάν γνωρίζει πως ο ίδιος είναι ένας φιλοξενούμενος και δαπανά το κεφάλαιο της ζωής του εντός της επιτρεπόμενης σφαίρας δράσεως του Ενός Γενναιόδωρου Θεού του Οποίου είναι φιλοξενούμενος, θα αγωνιστεί για μια μακροχρόνια, αιώνια ζωή, εντός μιας ευρείας σφαίρας δράσεως, έπειτα θα αναπαυθεί και θα καθησυχάσει. Και μετά, μπορεί να ανέλθει στα υπέρτατα των υψηλών.

Επιπλέον, όλα τα μέλη και συστήματα που δόθηκαν στον άνθρωπο θα είναι ευτυχισμένα μαζί του και θα μαρτυρούν υπέρ του στη μέλλουσα ζωή. Σίγουρα, όλες οι θαυμάσιες διανοητικές δυνάμεις που δόθησαν στους ανθρώπους δεν ήταν για αυτόν τον χωρίς σημασία εγκόσμιο βίο, αλλά για μια παντοτινή ζωή μεγάλης σημασίας. Διότι αν συγκρίνουμε τον άνθρωπο με τα ζώα, παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πλούσιος όσον αφορά τις διανοητικές δυνάμεις και τα μέλη, εκατό φορές περισσότερο από ότι τα ζώα. Αλλά στις απολαύσεις του εγκόσμιου βίου και στην αισθησιακή ζωή ξεπέφτει εκατό φορές πιο χαμηλά. Διότι σε κάθε απόλαυση που δέχεται υπάρχει το απομεινάρι χιλιάδων ωδινών. Οι ωδίνες του παρελθόντος και οι φόβοι του μέλλοντος και η θλίψη στο πέρασμα της κάθε απόλαυσης καταστρέφουν την ευχαρίστηση που είχαν από αυτές, και αφήνουν ένα απομεινάρι στην απόλαυση.