Το νόημα του πιο πάνω έχει ως εξής: οι απολαύσεις και η ευχαρίστηση που παίρνει ο άνθρωπος μέσα από το θεμιτό μόχθο στα πλαίσια της σφαίρας δράσης αυτού που είναι νόμιμο του είναι επαρκείς. Δεν υπάρχει ανάγκη να εισχωρήσει (στη σφαίρα) του ανόμου. Μπορείτε να ερμηνεύσετε τα υπόλοιπα για τον εαυτό σας.

Ο άνθρωπος μοιάζει με ένα λεπτεπίλεπτο και χαϊδεμένο παιδί στην πλάση. Υπάρχει μια μεγάλη δύναμη στην αδυναμία του και μεγάλη ισχύς στην ανικανότητα του. Διότι είναι διαμέσου της δύναμης της αδυναμίας του και της ισχύος της ανικανότητας του που τα όντα έχουν καθυποταγεί σε αυτόν. Αν ο άνθρωπος κατανοήσει την αδυναμία του και προσφέρει παρακλήσεις προφορικά και σύμφωνα με τη θέση του και τη διαγωγή του, και αναγνωρίσει την ανικανότητα του και ζητήσει βοήθεια, μια και έχει προσφέρει ευχαριστίες προβάλλοντας τις, επιτυγχάνει οι στόχοι και οι επιθυμίες του να καθυποτάσσονται σε αυτόν με τρόπο που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που θα μπορούσε να επιτύχει με τη δική του δύναμη. Μόνο που ορισμένες φορές προσδίδει λαθεμένα στη δική του δύναμη την πραγματοποίηση μιας επιθυμίας, που του έχει παρασχεθεί με τη βοήθεια των παρακλήσεων που προσφέρονται μέσα από τη γλώσσα της έμφυτης του κλίσης. Για παράδειγμα, η δύναμη στην αδυναμία ενός νεοσσού αναγκάζει την κλώσσα να επιτεθεί σε ένα λιοντάρι. Και το νεογέννητο της λιονταράκι υποτάσσει για τον εαυτό του την άγρια και πεινασμένη εκείνη λέαινα, αφήνοντας τη μητέρα πεινασμένη και το σκύμνο χορτάτο.