Η ώρα του Μάγκρεμπ (Maghrib) το ηλιοβασίλεμα ξαναφέρνει στο νου το χαμό, εν μέσω θλιβερών αποχαιρετισμών, των εκλεπτυσμένων, αξιαγάπητων πλασμάτων των κόσμων του καλοκαιριού και του φθινοπώρου με την έναρξη του χειμώνα. Φέρνει στη μνήμη την ώρα που μέσα από το θάνατό του, θα εγκαταλείψει όλους όσους αγαπά σε (μια κατάσταση) περίλυπης αναχώρησης και θα εισέλθει στο μνήμα. Φέρνει κατά νου (τον καιρό) όταν με το θάνατο του κόσμου αυτού εν μέσω του παροξυσμού της αναστάτωσης της επιθανάτιας αγωνίας του, όλοι του οι κάτοικοι θα αποδημήσουν σε άλλους κόσμους και το λυχνάρι του τόπου αυτού της εξέτασης θα σβήσει. Είναι η ώρα που δίνει αυστηρή προειδοποίηση σε αυτούς που λατρεύουν πρόσκαιρους, εφήμερους αγαπημένους.

Έτσι, μια τέτοια ώρα, για την προσευχή του Μάγκρεμπ (Mghrib), το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο είναι από τη φύση του ένας καθρέφτης που λαχταρά για ένα Αιώνιο Κάλλος, στρέφει το πρόσωπό του προς το θρόνο του κράτους του Ενός Αιωνίου Αθανούς Θεού, του Ενός Σταθερού Παντοτινού Θεού, ο οποίος εκτελεί τα κραταιά αυτά έργα και μεταβάλλει και μεταμορφώνει τους αχανείς αυτούς κόσμους, και (το εν λόγω ανθρώπινο πνεύμα) διακηρύττοντας Είναι Πολύ Μεγάλος ο Θεός στα πρόσκαιρα αυτά όντα, αποσύρεται από αυτά. Ο άνθρωπος αρπάζει σφιχτά την υπηρεσία του Κυρίου στα χέρια του και ανέρχεται (πνευματικά) ενώπιον του Ενός Σταθερού Αιώνιου Θεού και λέγοντας :Ας είναι του Θεού οι αίνοι όλοι, αινεί και εξυμνεί την άψογη Του τελειότητα, το απαράμιλλο κάλλος Του, το άπειρό Του έλεος. Διακηρύττοντας :