Η ώρα του Ζουχρ (Zuhr), αμέσως μετά το μεσημέρι, είναι η ώρα όπου η μέρα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και η αρχή της δύσης της, η ώρα όπου οι καθημερινοί μόχθοι πλησιάζουν την εκπλήρωσή τους, η ώρα μιας σύντομης ανάπαυλας από το φόρτο εργασίας όταν το πνεύμα (του ανθρώπου) έχει ανάγκη μιας παύσης από την έλλειψη προσοχής και αίσθησης (του τι συμβαίνει), που προκαλείται από την κοπιαστική και μονότονη εργασία, και η ώρα όπου εκδηλώνονται οι θείες δωρεές. Ο οποιοσδήποτε λοιπόν μπορεί να καταλάβει πόσο ωραίο και ευχάριστο, πόσο αναγκαίο και ορθό είναι για το ανθρώπινο πνεύμα να εκτελεί τη μεσημεριανή προσευχή, πράγμα που σημαίνει να απαλλαγεί από την πίεση (της δουλειάς), να ξεφορτωθεί την απερισκεψία, και να ξεχάσει αυτά τα άσκοπα, παροδικά πράγματα, και πιάνοντας κανείς σφιχτά με τα χέρια στην Αυλή του Αληθινού Απονομέα των Δωρεών, του Ενός Αιωνίως Αυτάρκους Θεού, να προσφέρει αίνο και ευχαριστίες για όλα Του τα δώρα, και να ζητήσει βοήθεια από Αυτόν, και υποκλινόμενος να επιδείξει την ανικανότητά του ενώπιον της δόξης και της τρομακτικότητός Του, και να προσκυνήσει καταγής και να διακηρύξει το θαυμασμό, την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη του. Κάποιος ο οποίος δε μπορεί να το καταλάβει αυτό δεν είναι πραγματικό ανθρώπινο ον.