Όσο για τον καιρό της νύχτας, βάζοντας στο μυαλό τόσο το χειμώνα, όσο και το μνήμα, και τον Ενδιάμεσο Κόσμο, θυμίζει στον άνθρωπο πόσο ενδεές είναι το ανθρώπινο πνεύμα για το (τόσο) έλεος του Ενός Πλέον Ελεήμονος Θεού. Και η προσευχή τταχατζιούντ (tahajjud) τον πληροφορεί πόσο απαραίτητο είναι το φως αυτό (του θείου ελέους) για τη νύχτα του μνήματος και της σκοτεινιάς του Ενδιάμεσου Κόσμου• τον προειδοποιεί για αυτό, και ξαναφέρνοντας κατά νου τις άπειρες δωρεές του Αληθινού Απονομέα, διακηρύσσει μέχρι ποιου βαθμού είναι άξιος αινέσεως και ευχαριστιών.

Και το δεύτερο πρωινό φέρνει στο νου την πρωία της αναστάσεως. Διότι οσονδήποτε λογικό, απαραίτητο και βέβαιο κι αν είναι το πρωινό αυτής της νύχτας, η πρωία της αναστάσεως και η άνοιξη που διαδέχονται τον Ενδιάμεσο Κόσμο είναι βέβαιες στον ίδιο βαθμό.

Δηλαδή, όπως ακριβώς καθεμιά από τις πέντε αυτές ώρες (προσευχής) σημαδεύει την έναρξη μιας σημαίνουσας επανάστασης και ξαναφέρνει στο νου άλλες μεγάλες επαναστάσεις, έτσι, μέσα από τις μυστηριώδεις καθημερινές εξουσίες της διάθεσης της δυνάμεως του Ενός Αιωνίως Επιζητούμενου Θεού, καθεμιά φέρνει κατά νου τα θαύματα της δύναμής Του και τα δώρα του ελέους Του όχι μόνο κάθε έτους, αλλά και κάθε αιώνα και κάθε εποχής. Δηλαδή, οι υποχρεωτικές προσευχές, οι οποίες είναι ένα έμφυτο καθήκον και η βάση της λατρείας και ένα αδιαφιλονίκητο χρέος, είναι εξαιρετικά κατάλληλες και ταιριαστές για τις ώρες αυτές.