Όσο για την ώρα του Άσερ (Asr) το απόγευμα, φέρει στο νου τη μελαγχολική εποχή του φθινοπώρου και την πένθιμη κατάσταση των γηρατιών και τη σκοτεινή περίοδο του τέλους του χρόνου. Είναι ακόμη η ώρα όταν οι υποθέσεις της μέρας φθάνουν στο πέρας τους, και η ώρα όπου οι Θείες δωρεές οι οποίες έχουν ληφθεί κατά τη μέρα εκείνη όπως η υγεία, η ευεξία και τα ευεργετικά καθήκοντα έχουν συσσωρευτεί για να σχηματίσουν ένα μεγάλο όλο, και η ώρα που διακηρύττει με τη βοήθεια του κραταιού ήλιου, που (με τη σειρά του) υπαινίσσεται αρχίζοντας να βυθίζεται, ότι ο άνθρωπος είναι ένας φιλοξενούμενος υπάλληλος και ότι το κάθε τι είναι παροδικό και ασταθές. Το ανθρώπινο πνεύμα, λοιπόν, λαχταρά την αιωνιότητα και δημιουργήθηκε για αυτήν• λατρεύει την αγαθοεργία, και θλίβεται από το χωρισμό. Έτσι καθένας ο οποίος είναι ένα πραγματικά ανθρώπινο ον δύναται να κατανοήσει το πόσο υψηλό καθήκον, πόσο προσφυής υπηρεσία, τι κατάλληλος τρόπος για να ξεπληρωθεί ένα χρέος της ανθρώπινης φύσης, μάλιστα δε, το πόσο ευχάριστη απόλαυση είναι να εκτελεί την απογευματινή προσευχή. Διότι προσφέροντας παρακλήσεις στην Αιώνια Αυλή του Ενός Παντοτινού Προ-αιωνίου Θεού, του Ενός Αιωνίως Αυτάρκους Θεού, αποκτά την έννοια του ότι, καταφεύγει στη χάρη του ατελείωτου, του άπειρου ελέους (Του), και προσφέροντας ευχαριστίες και αίνο εν όψει αναρίθμητων δωρεών, υποκλίνεται ταπεινά ενώπιον του κράτους της κυριότητος Του, και προσκυνώντας καταγής με απόλυτη ταπείνωση ενώπιον της παντοτινότητος της Θείας του Κεφαλής, βρίσκει αληθινή παρηγοριά στην καρδιά και ηρεμία πνεύματος, και ότι όντας περιζωσμένος είναι έτοιμος για λατρεία ενώπιον της παρουσίας του μεγαλείου Του.