يكي از نعمتهايي كه بايد با تمام وجود در مقابل آن حمد گفته شود, رحمانيت پروردگار است اين نعمت به شمار تمام زنده جانهايي كه رحمت خداوندي شامل حالشان مي باشد, نعمتها را در بر دارد زيرا انسان فطرتاً با هر يكي از موجودات زنده مرتبــط است, از ايــن لــحاظ از سعادت آنهــا خوشنود واز نا راحتي هايشان متاثر مي گردد پس نعمت موجود در هر فرد آنها, به همنوعانش نيز يك نعمت است
وهمچنان يكي از نعمتهايي كه به تعداد اطفال بر خوردار از شفقت مادر, نعمتها را در بر دارد, وبه همان نسبت مستحق حمد ها وثنا ها گشته است, رحمانيت پروردگار مي باشد, بلي, انساني كه از گريه طفل گرسنه بي مادر متأثر وغمگين مي شود, حتماً از شفقت مادران به فرزندانشان لذت مي برد وخوشحال مي شود واحساس آرامش مي كند, اين نوعي نعمت است وخواهان حمد وشكر مي باشد
ونيز يكي از نعمتهايي كه مي طلبد تا در مقابل آن به تعداد انواع وافراد حكمتهاي گنجانده شده در كاينات " الحمدلله " گفته وشكرانش ادا شود حكيميت پروردگار است, چون طوريكه نفس انسان با جلوه هاي رحمانيت وقلبش با تجليات رحيميت متنعم مي گردد, عقل انسان نيز از لطايف حكمتش متلذذ مي شود پس بايد با تمام توان " الحمدلله " گفته, حمد وشكر ا وبه جاي آورده شود
وهكذا به تعداد تجليات اسم" وارث " پروردگار, وبه تعداد نوه هاي باقي مانده بعد از زوال آباء واجداد شان, وبه تعداد موجودات آخرت, وبه تعداد آرز وهاي حفظ شده بشر براي گرفتن مكافات اخروي, بايد به نعمت " حفيظيت " پروردگار الحمدلله گفت, چون دوام نعمت از خود نعمت با ارزشتر, وبقا لذت از خود لذت شيرين تر مي باشد, وماندن در جنت نعمتي است بر تر از خود جنت هكذا …
پس نعمتهايي را كه حفيظيت پروردگار در برادارد, از تمام نعمتهاي موجود در كاينات بيشتر وبهتر است