انسان گر نيروي صبرش را به راست وچپ يعني به گذشته وآينده پراگنده نسازد ودر برابر ساعات ودقايق موجود از آن كار بگيرد براي حل مشكلاتش كافي خواهد بود
حتي خودم - شكايت تلقي نشود- وقتيكه در سومين مدرسه يوسفيه در ظرف چند روز به سخترين فشار هاي مادي ومعنوي ومريضي مواجه شدم كه در طول عمرم نظيرش را نديده بودم مخصوصاً زماني كه ياس ونا اميدي ناشي از محروميتم از خدمت به نور وديگر امراض وفشار هاي قلبي وروحي مرا تحت فشار قرار دادند, در اين حالات عنايت الهي حقيقت مذكور را برايم هويدا ساخت, من نيز از مريضي جانكاه وزنداني بودنم راضي شدم چون با خود گفتم "به انسان بيچاره مثل من كه در آستانه قبر قرار دارد فايده بزرگي خواهد بود اگر ساعتي از عمرش كه ميتواند با غفلت سپري گردد به ده ساعت عبادت تبديل شود" باربار ابراز سپاس نمودم‌
نكته سوم‌ شفقت ودلسوزي به زندانيان خدمت وكمك كردن وفراهم ساختن غذا هاييكه به آن نياز دارند مرهم گذاري بر زخمهاي معنوي شان توام با تسلي ودلجوئي از آنها, با آنكه كار ناچيزي معلوم مي شود اما در حقيقت ثواب بزرگي را در بر دارد زيرا با تسليم نمودن غذاي كه از بيرون برايشان ارسال مي شود, به اندازه همان غذا در دفتر حسنات نگهبان وآنهاييكه چه در بيرون ويا درون با نگهبان كاركردند, ثواب صدقه نوشته مي شود مخصوصاً اگر محبوس پير, مريض, فقير, غريب ويا بي كس باشد ثواب اين صدقه معنوي بسيار افزايش مي يابد
اما كسب اين ثواب بزرگ مشروط به اداي نماز هاي فرض است تا آن خدمت لوجه الله انجام گيرد وشرط ديگر آن اينست كه خدمت بايد با صداقت, شفقت ومحبت وعاري از منت باشد