din ve jî, binêre û bi guhên wan jî, bibhîse. Ji deh merivên yekbûyî yê heqîqî, her yekî wî- xwedî hêz û  êjayîyên wusa nin ku- her wekî bi “bîst” “çev”an, dinihêre; bi “deh” “aqil”an, difikire; bi “bîst” “guh” an, dibihîse; bi “bîst” “dest”an, dixebite. (Hasîye)

DUSTÛRA WEYA SISÊYAN:

Lazim e ku hûn hemû hêza xwe, di îxlas û heqê de, bizanibin. Belê, quwet, di heqê de û di îxlasê de ye. Niheq jî, bi saya wê îxlas û samîyeta ku di nav niheqîya xwe de, nîsan didin; quwet qezenc dikin. Belê, ev xizmeta me, delîlek e ku quwet di heq û îxlasê de ye.
Parîkî îxlasa di vê xizmeta me de, evê de’wê/îddîayê,ispat dike û bi xwe, dube delîlê xwe. Lewra, li hemberî
ewê xizmeta ilmî û dînî ya ku me bîst salî zêdetir e li memleketê min û li Îstembolê kirîye, ev heft -heyst salê li vir, sed qat zêdetir e. Hal ev e ku, li memleketê min û li Îstembolê,digel ku ji birayên min ên li vir bi min re dixebitin,sed qatî, belkê hezar qatî zêde alîkarên min hebûn; li vir ez bi tena serê xwe, bêkes, xerîb, nîv ummî, di bin çavdêrî û
--------------------------------
(Hasîye): Belê, tesanûd û hevkarî û îttihada sammîmî ya bi sirra îxlasê, çawa ku dube sedemê gelek menfîetên bêhed, her wusa jî, li hemberî tirsê, heta li hemberî mirinê jî, kozik û sîpereke here giring e,noqteyeke îstinadê ye. Lewra ku mirin were, ruhekî distîne. Bi sirra uxuwwet û biratîya heqîqî ve, di rêya riza îlahî de, di karên derheq axiretê de, ji ber ku bi qasî birayên wî, ruhên wî hene, gava yek bimire, dubêje: “bila ruhên minên din, sax bin. Lewra ji ber ku ew ruhanan, her dem bi wan sewabên ku bi min didin qezenc kirinê ve,heyateke manewî didomînin, dubêje, “ez namirim” û mirinê bi ken û sahî, pêswazî dike. Û dubêje, “ ez bi wasita wan ruhan ve, ji alîyê sewabê ve dijîm, lê tenê di alîyê gunehan de, dimirim,” û bi rihetî radizê.