Om mezelf te misleiden en om mijn hoofd weer in onoplettendheid te steken, bekeek ik het plezier van de mensen in Istanboel. Ik heb dit plezier in overvloed geproefd, maar het gaf mij geen nut. Al hun aandacht, complimentjes en troost reikten alleen maar tot de deur van het graf dat zich naast mij bevond. Daar doofde het. Ik begreep dat er achter het versierde gordijn van de mensen die in de belangstelling willen komen en roem en eer willen krijgen een verstikkende huichelarij, een koude verwaandheid en een voorbijgaande dwaasheid heerst. Hierdoor begreep ik dat deze bezigheden die mij tot nu toe hebben bedrogen, helemaal geen troost kunnen geven en dat zij helemaal geen verlichting zijn...

Om opnieuw volledig te ontwaken luisterde ik nog eens naar de hâfız[1] in de "Bayezid" moskee zodat ik iets kon leren van de hemelse lessen uit de Qur'an. Ik hoorde toen van de hemelse lessen een deel van het volgende vers Ik begreep dat het gezegende berichten en vreugde brengende boodschappen waren. Met de voldoening uit de Qur'an zocht ik niet naar een troost buiten de situaties die mij beangstigend, gewelddadig en gemoedloos over kwam, maar ik zocht de troost, hoop en verlichting juist in deze situaties. Honderdduizend dank aan God, Die mij in de kwaal de medicijn heeft getoond, in de duisternis het licht en in de beangstigende situaties hoop heeft gegeven.

Ik keek eerst in het gezicht van de dood die iedereen bang maakt en die door de mensen het meest wordt gevreesd... Ik zag met het licht van de Qur'an dat de sluier van de dood er ogenschijnlijk donker, zwart en vies uitziet, maar voor de gelovigen het eigenlijke gezicht mooi en verlichtend is. Wij hebben deze werkelijkheid op een overtuigende manier in vele uiteenzettingen aangetoond. Zoals wij in "het achtste woord", "de twintigste brief" en in veel andere uiteenzettingen hebben verklaard: de dood is geen vernietiging of scheiding, maar het begin van een eeuwig leven en een ontslag voor de verplichtingen in deze wereld. Het is een verandering van woonplaats en het verenigt je met jouw vrienden die al naar de tussenwereld zijn verhuisd. En ga zo maar door... Door deze werkelijkheden zag ik het echte, mooie gezicht van de dood. Ik keek niet meer met angst in mijn hart naar het gezicht van de dood, maar met een klein verlangen. Ik begreep wat het geheim van de gedachtenis aan de dood inhield.