Ол адам алҗырап, гуйының диварына бакды, гөрсе, онуң йүзи зәхерли мөрмөҗеклерден долы. Агаҗың депесине серетди. Гөрсе бир инҗир агаҗы экен, эмма, хайран галдыран зат - онуң шахаларында хоздан нара ченли көп дүрли агачларың мивелери, иймишлери бар.

Ине, бу адам пес дүшүнҗелилигинден, акылсызлыгындан бу ваканың йөне ере дәлдигине дүшүнмейәр. Бу ишлер төтәнлик-ден болуп билмез. Бу тәсинликлериң аңырсында үйтгешик бир сырың барды-гына ве бу затлара эмр эдйән еке-тәк бириниң бардыгына дүшүнмеди. Шол вагт онуң калбы, рухы ве акылы шу аҗы эзъетден, элемли халындан гизлин перят этсе-де, доймаз-долмаз небси гөйә, хич зат болмадык кимин, билмезлиге салып, рухуның, ве калбының агысындан гулагьшы дыкып, өз-өзүни алдап, бир багда сейранда гезйән кимин ол агаҗың мивесини иймәге башлады. Йөне, ол мивелериң бир кысмы зәхерли ве зыянльщы. Алла Тагала Өзүниң бир кутсы^хадисинде шейле буйрмуш: