Мысал үчин, бир адам саңа йүз тылла берейин дийип, сени йүз гүн ишледер. Соңра-да сөзүнде дурман билер. Ол адама ынананып, хөвес билен ишләрсиң. Сөзүнде дурмазлык сыпаты болмадык ве өзүне гелишмейән, Ол Заты Зүлҗелал җеннет кимин бир музды, эбеди сагадат ялы бир совгады саңа сөз берсе, җуда аз вагтың довамында, өрән оңат бир везипеде сени ишлетсе, сен болса гача дурсаң, я-да ол хызматдан ирип, гөвүнсиз ярпы-ялта этсең, Онуң вадасы, пешгешини аз гөрсең, өрән гүйчли бир җеза ве эйменч бир азаба дучар болҗакдыгыңа дүшүнмейәрмиң? Дүнйәде туссаг эдилерин горкусы себәпли иң агыр ишлерде хөвес билен хызмат эдип йөрсүң. Эмма җәхеннем кимин бир эбеди туссагхананың ховпы саңа иң еңил ве иң якымлы везипе болан намаз ыбдатыны берҗай этмәге гайрат бермейәрми?

Бәшинҗи дуйдурыш: Эй, дүнйәсөер небсим! Ыбадатдакы хөвессизлигиң, намазьщ өңүндәки эҗизлигиң дүнйә ишлериниң көплүгинденмидир? Я-да гүзеран аладасы билен вагт тапмаянлыгынданмыдыр? Эйсем, әхли вагтыңы оңа сарп эдер ялы, диңе шу дүнйә үчин ярадылдыңмы? Сен укып тайындан әхли җанлы-җандарлардан ёкардадыгыңы ве дүнъеви дурмушың зерурлыкларыны тапмага.