Фәкать ул камил мөршид булган Пәйгабәребез-нең күзе белән вә иман күзлеге белән галәмгә кара-сак, һәр тараф нурлы, зыялы, җанлы, хәятлы, сөек-ле бер хәлдә күренер иде. Әйе, шул галәм, иман нуры белән гомуми матәм өе булудан чыгып, зикер һәм шөкер мәчете булды. Бер-берсенә дошман булган бар-лыклар, бер-берсенә дус, әхбаб һәм кардәш булды-лар. Үлгән җеназа шикелле күренгән җансыз зур барлыклар (таулар, диңгезләр, урманнар) хәлләре-нең лисаны белән Аллаһны белдерә торган хезмәткәрләр булып, безгә сөекле һәм хәятлы күре-нерләр иде. Егълаган шикаятьче ятимнәр шикелле булган инсаннар, иманның нуры белән, гыйбадәтендә закир (зикер кылучы) һәм Халикына шакир (шөкер кылучы) сыйфатында булырлар иде. һәм галәмнә-рдәге хәрәкәтләр, үзгәрешләр, яңалыклар файдасыз булудан котылырлар, Раббани мәктүпләр (хатлар), тәкъвини аятьләр (Аллаһны таныта торган дәлилләр) һәм Аллаһның исемнәренең көзгеләре булырлар иде. НӘТИҖӘ. Иман нуры белән галәм шулай тәрәккый итәр ки, "Хикмәти Самадания китабы", ягъни Аллаһның хикмәтләре, гыйбрәтләре тулы бер китап булыр иде. Һәм иман нуры белән инсаннар түбән, гаҗиз вә ярлы хайваннар дәрәҗәсеннән ко-тылырлар; Аллаһның зур кодрәте алдында үзенең зәгыйфьлеген, гаҗизлеген белеп, бәндәлек гыйшкы белән гыйбадәт кыйлып, калебләрен яктыртып, нур-ландырырлар. Иманның хәшмәте (күркәмлеге) белән акылын зурайтып һәм зыяландырып, Җир шарын-дагы башка барлыкларга хаким вә хәлифә дәрәҗәсендә булырлар иде. Көфер золмәте булган күңелләргә караңгы бер каберлек шикелле күренгән узган вакытларда һәм караңгы төн кебек күренгән киләчәк вакытлар да, иман нуры белән нурланып, якты күренер иде. Киләчәк еллар исә, җәннәтнең бостаннары, бакчалары шикелле булыр иде. Шуның өчен, әгәр дә ул нурани Зат - Пәйгамбәребез га-ләйһиссәләтү вәсәллам килмәсә иде, һәрнәрсәнең дә, билхасса (аерым алганда), инсаннарның кыйммәте дә юкка чыгар иде, әһәмияте дә калмас иде. Шулай ук бу гаҗәеп һәм гүзәл вә фәкать фани галәмгә шун-дый бер Зат кирәкле булуы турында Аллаһыбыз бо лай ди: