БИШЕНЧЕ СҮЗ

 بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

اِنَّ اللهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ

"Аллаһ тәкъвале кешеләр белән Аллаһны күргән шикелле гыйбадәт кылучылар (ягъни мөхсиннәр) белән бергәдер".

Намаз укуның һәм үзеңне зур гөнаһлардан тыю-ның нинди зур дәрәҗәле бер вазифа, никадәр табигый бер гамәл, кешенең яратылуының максаты һәм нәтиҗәсе булуын ачык итеп аңларга теләсәң, шушы мисалдагы хикәягә кара.

Сугышка хәзерләнү вакытында бер полкта ике солдат бар иде. Аларның берсе белгеч һәм үз вазифа» сын яратучы, ә икенчесе эшләргә яратмаучы, тәҗрибәсез кеше иде. Вазифачыл солдат үз эшенә һәм сугышка зур игътибар бирде, ашамлык турында бер дә уйламады. Чөнки ул шуны аңлаган иде: үзен ашату, ризык алдыру, аңа сугыш җиһазлары бирү, авырганда дарулар белән тәэмин итү - дәүләтнең ва-зифасыдыр. Аның үз вазифасы исә җиһад (сугыш) һәм солдат хезмәтедер. Ләкин кайвакыт ул аш әзерләү эшләрендә дә катнашыр, аш пешерер, аны таратыр иде. Аңардан:

- Син нәрсә эшлисең? - дип сорасалар, ул әйтә: