Бу хикәядә язылган ике вазифадан беренчесе, Аллаһның вазифасыдыр ки - кешеләргә яшәү биреп, аны ризыкландырудыр. Икенче вазифа исә, кешеләр-нең вазифасыдыр ки - яшәүне бирүче, безне ризык-ландыручы Затка (Аллаһка) ышану, аңа тапшырылу һәм шөкрана кылудыр.

Әйе, иң гаҗәеп могҗиза һәм иң зур нигъмәт бул-ган яшәүне кем биргән булса, ул яшәүне дәвам иттерүче, ризыкландыручы зат та - шул ук Аллаһның үзедер, башкача булмас. Моңа дәлил шулдыр: иң зәгыйфь, иң акылсыз хайван да бик яхшы сыйлана, ризыклана белә; мәсәлән, җимеш кортлары, балык-лар кебек. Иң көчсез, иң нәзакәтле җая иясе дә яхшы ризыкны ашый ала; мәсәлән, кечкенә балалар кебек. Хәлал ризыкны алу көч белән, ихтыяр белән түгел, ә киресенчә көчсезлек, зәгыйфьлек белән булганны аңлау өчен, балыклар белән төлкеләрне, балалар белән бүреләрне, хайваннар белән агачларны чагыш-тырырга мөмкин. Димәк, ул кеше ризыклану өчен намазны ташлаучы солдатка охшар; ул окопны, сугышны ташлап, базарда теләнчелек итәр. Ләкин на-мазны укыгач, сәүдәгәрлек итү, ризык өчен тырышу, башкаларга мохтаҗ булмау өчен ризыкны тәэ-мин итү - яхшыдыр, батырлыктыр. Ул да гыйбадәт саналыр.

Кыскасы, кеше дөньяга Аллаһны тану, аңа ыша-ну һәм гыйбадәт кылу өчен җибәрелгән, ризык өчен, дөнья өчен генә түгел. Әй, нәфсем! Димәк, син бары тик дөньяны гына уйлап, һәрвакыт аның өчен генә тырышсаң, ахирәтне онытсаң, хайваннан да түбәнгә төшәрсең. Әгәр ахирәт гамәлен максат итеп, дөнья-ны ахирәтнең кыры-басуы дип белеп, шуның өчен дөньяда гыйбадәт кыйлсаң, ул вакыт хайваннарның һәм бөтен терек җан ияләренең командиры, хуҗасы булырсың; Аллаһның дөньяга вакытлыча килгән кадерле, хөрмәтле бер кунагы булып, дөньяда да, ахирәттә дә бәхетле яшәрсең.

Сиңа ике юл бар: кайсысын теләсәң, шунысын сайла. Һидаятьне һәм ярдәмне Аллаһтан гына сора.