мәгънәсе шушы булырга тиеш: көфер галәменең иң бозыгы булган, төньякта материализмның көфри фикереннән хасил булган бөек бер агымның башында торачак һәм дингә каршы чыгачак бер шәхеснең төньяк тарафларыннан чыгуын күрсәтә һәм бу күрсәтүнең эчендә бер хикмәткә ишарәт бар: төньяк котыпка якын районнарда ел әйләнәсе бер көн – бер төндер. Алты ае төн, алты ае көн. “Дәҗҗалның бер көне бер елдыр”. Бу – шул район тирәсеннән чыгуына ишарәттер. “Икенче көне бер ай”, дип әйтүдән максат, төньяктан бу тарафларга якынлашкан саен урыны белән җәйнең бер аенда кояш батмый. Бу үз чиратында, Дәҗҗалның төньяктан чыгып мәдәният дөньясы тарафларына киләчәген күрсәтә. Көннәрне Дәҗҗалга таянып күрсәтү шушыңа ишарәт итә. Бу тарафларга тагын да якынлашкан саен кояш бер атна баемый тора. Тагын шулай килә-килә кояш бату һәм таң ату аралыгы өч сәгатькә генә кала. Мин Русиядә әсирлектә булган вакытта шундый бер җирдә торган идем. Безгә якын гына бер атна буе кояш баемаган бер урын бар иде. Карарга шул җиргә китәләр иде. “Дәҗҗалның чыкканын бөтен дөнья ишетәчәк” дигән шарты, телеграф һәм радио белән аңлашылды. Кырык көндә гизәчәк дигәнен дә, утырып йөргән паровоз һәм самолеты ачып бирде. Электән бу ике шартны ялган сүз дип әйтүче динсезләр хәзер моны бик гади күрәләр!..