"Тарихи ҳаётимни билганларга маълумдирки, эллик беш йил аввал, мен йигирма ёшлардалигимда, Битлисда, икки йил марҳум волий Умар Пошо уйида унинг истагига биноан ва илмга зиёда ҳурмати туфайли қолдим. Унинг олти қизи бор эди. Учтаси кичик, учтаси катта. Мен учала каттаси билан икки йил бирга бир ҳовлида турганим ҳолда, уларни бир-биридан фарқламастанимас эдим. У даражада эътибор қилмаган эдимки, билсам. Ҳатто бир олим меҳмоним ёнимга келганида, икки кунда уларни бир-биридан фарқ этди, таниди. Менинг бу ҳолимдан ҳайратланиб: "Нима учун боқмаяпсан?" деб сўраган ҳар кимга: "Илм иззатининг муҳофазаси мени қаратмаяпти", дер эдим.

Ҳам, бундан қирқ йил аввал Истанбулда, Коғитхонанинг махсус шодиёна бир кунида кўприкдан то Коғитхонагача рум ва армани ва истанбуллик мингларча очиқ-сочиқ хотин ва қизлар Холичнинг икки тарафига тизилганлари вақтда мен марҳум миллат вакили Мулла Саид Тоҳа ва миллат вакили Ҳожи Илёс билан бирга бир қайиққа миндик. У хотинларнинг ёнидан кечаётган эдик. Менинг ҳеч хабарим йўқ эди. Ваҳоланки, Мулла Тоҳа билан Ҳожи Илёс мени синаб кўришга қарор берганларини ва навбатма-навбат мени кузатганларини бир соатлик саёҳатнинг сўнгида эътироф этиб: "Сенинг бу ҳолингга ҳайрат этдик, ҳеч боқмадинг!" дедилар. "Лузумсиз, кечувчи, гуноҳли завқларнинг оқибати аламлар, таассуфлар бўлгани учун ҳам хоҳламайман", деб жавоб қилдим.

("Тарихчаи ҳаёт"дан)