Ҳа, бу алийм аламни ва даҳшатли маънавий азобни ҳис этмаслик учун аҳли залолат ибтоли ҳиснинг бир хили бўлмиш ғафлат сархушлигига берилади ва муваққатан ҳис этмайди. Фақат ҳис этадиган вақтида, яъни, қабрга яқин қолгани вақтда бирдан ҳис этади. Чунки Жаноби Ҳаққа ҳақиқий абд бўлмаса, ўзини ўзига молик деб ўйлайди. Ҳолбуки, у жузъий ихтиёр у кичик иқтидори ила бу долгали дунёда вужудини идора этолмайди. Зарарли микробдан тортиб то зилзилага қадар мингларча тоифа душманларни ҳаётига нисбатан ҳужум ҳолатида кўради. Ҳамиша ўзига мудҳиш бўлиб кўринган қабр эшигига алийм бир қўрқув даҳшати ичида боқади. Ҳам, бу вазиятдалик чоғида, инсон бўлгани учун, навъи инсоний ила ва дунё ила алоқадор бўлгани ҳолда, дунёни ва инсонни бир Ҳакийм, Олийм, Қодийр, Роҳийм, Карийм бир зотнинг тасарруфида эканини тасаввур этмагани ҳамда уларни тасодифга ва табиатга ҳавола қилгани учун дунёнинг аҳволи ва инсоннинг аҳволи уни доимо роҳатсиз қилади. Узининг алами етмаганидек, инсонларнинг аламини ҳам чекади. Дунёнинг зилзилалари, ваболари, қурғоқчилик ва очлигию қаҳатчилиги, фано ва заволи ғоят роҳатсиз қиладиган ва қоронғули бир мусибат суратида уни азоблайди.