Масалан, аҳли абад учун доимий манзаралар тикиб қўйилсин ва ҳам олами бақода бошқа ғояларга сабаб бўлсин. Ашё бақо учун яратилгани, фано учун эмаслиги, суратан фано бўлса ҳам, вазифа тугагани ва тархис бўлгани қўйидаги ҳолдан англашилади: фоний бир нарса бир жиҳатла фанога кетади, кўп жиҳатлар ила эса боқий қолади. Масалан, қудрат калималаридан бири бўлмиш мана бу чечакка назар сол: қисқа бир вақт ичида у чечак табассум қилиб, бизга қарайди. Даръақаб фано пардасида сақланади. Фақат, сенинг оғзингдан чиққан сўз каби, у кетади.

Аммо мингларча мисолларини қулоқларда қолдиради. Тинглаган ақллар адади қадар маъноларини ақларда боқий этади. Чунки вазифаси бўлмиш ифодаи маъно тугагандан сўнг ўзида кетади. Аммо уни кўрган ҳар нарсанинг ҳсфизасида зоҳирий суратини, ҳар бир уруғида маънавий моҳиятини қолдирган ҳолда кетади. Гўё ҳар бир ҳофиза ва ҳар бир уруғ унинг зийнатини эслаб қолиш учун биттадан сураткаш асбоб, давои бақоси учун эса биттадан манзилдирлар. Ҳаётнинг энг паст мартабасидаги маснуънинг ҳолати бу бўлса, ҳаётнинг знг юксак табақасидаги, боқий руҳ соҳиби бўлган инсоннинг бақо билан нақадар алоқадор экани англашилади. Гулли ва мевали ҳар бир ўсимликларнинг ташаккулоти суратининг тимсоли уруғлардаги ҳужайралар каби камоли интизомла дағдағали инқилоблар ичида ибқо ва муҳофаза этилиши шунчалик бўлса, ғоят жамъийятли, юксак бир моҳиятга молик, хорижий бир вужуд кийдирилган зишуур, нуроний бир қонуни амрий бўлган руҳи башарнинг бақо ила қай даражада боғлиқ ва алоқадор экани англашилади...